هر انقلاب در مکمل خود دارای دو وجه است؛ وجه دگرگونی اجتماعی و وجه دگرگونی سیاسی. ارمغان مجموع این دو وجه رخداده، آزادی است. در ایران دهه چهل، انقلاب اجتماعی در شُرف تکوین بود. لازمه این "انقلاب" دگرگونی سیاسی (انقلاب در وجه سیاسی) بوده تا این دو بهم مربوط شده و آزادی اجتماعی و سیاسی هر دو باهم ضمانت شوند. اما چنین روی نداد و آزادی اجتماعی منجر به آزادی سیاسی نشد. چنین ضعفی باعث شده تا نیروی اسلامیِ وامانده و واپسگرای اجتماعی که در باطن بر ضد دگرگونی و آزادی اجتماعی بوده و این را در همان دهه چهل در مخالفت از اصلاحات اجتماعی آشکار کرده بوده، در یک شرایط مناسب نظام سیاسی را غصب کند.

آشکارترین جلوه این "غصب" ضدیت با "انقلاب اجتماعی" بوده است. یعنی "ضد انقلاب اجتماعی". بر عهده این "ضد انقلاب اجتماعی" نبوده تا با انقلاب اجتماعی دهه چهل مناسب شده و در یک تحول سیاسی و با تکمیل انقلاب، آزادی فرد را ضمانت کند. بنابراین ضعف نظام پیشین در ممانعت از تحولات سیاسی مرتبط با دگرگونی اجتماعی، باعث شده تا نیروی "ضد انقلاب اجتماعی" (یعنی آخوندها با همدستی ملیون و چپ ها) از این "ضعف" سود بُرده و با یک شورش همه جانبه قدرت را به دست گیرد. شورش آخوند شیعی در ۲۲ بهمن ۵۷ همان ضدیتی بر تحولات اجتماعی بوده که آخوند فضل الله نوری ضدش بود.

نه نظام سیاسی پیشین توانست به وجه سیاسیِ دگرگونی اجتماعی پاسخ دهد و نه گروهای سیاسی بر حسب ایدئولوژی ضد آزادی‌شان. و از این بدتر این گروها و شخصیت‌ها از جمله بهزاد نبوی که حمایت و کمک مؤثر به آخوند شیعی در تثبیت قدرتش کرده بودند، باعث و بانیِ پایمال شدنِ ارزشها و دستاوردهای شگرف تحولات اجتماعی در نظام پیشین بوده‌اند. بنابراین آن دسته از بازماندگان رویداد شورشی ۲۲بهمن ۵۷ که بر ضد انقلاب اجتماعی عمل کرده بودند و امروز در زمین بازی حکومت اسلامیِ غارتگر مشغول بازی اصلاح طلبی‌اند معلوم است که بر ضد انقلاب #زن_زندگی_آزادی‌اند. این را بهزاد نبوی کتمان نکرده و در مصاحبه‌اش با اعتماد آنلاین اعتراف کرده "بر ضد هر نوع انقلابی" هست. بر حسب توضیح معنایی ما از انقلاب و ضد انقلاب و "ضد انقلاب" رویداد ۲۲ بهمن ۵۷، وی ضد انقلاب است که خود نیز حداقل به ضد انقلاب زن زندگی آزادی اعتراف کرده است.

نیکروز اعظمی