رحیم قمیشی
فرض را بر این می‌گیریم امروز به‌طور رسمی اسرائیل ترور هنیه را بر عهده بگیرد.
فرض می‌کنیم تمام کشورهای عرب منطقه و مسلمانان جهان به ما حق بدهند اسرائیل را موشکباران بکنیم.
فرض که سازمان ملل هم حق ما بداند با عملیات نظامی حقوقی را طلب کنیم و در شورای امنیت هم با حمایت تخیلی روسیه و چین هر گونه محکومیت ایران ممکن نباشد.
و نهایتا با فرض آنکه باز هم دویست پرتابه سنگین ما همگی خنثی و رهگیری نشوند و صدها میلیون دلار هزینه نشود.
آیا کسی شک دارد اتخاذ روش‌هایی غیر جنگی، و تسلیم نشدن به جو احساسی برخی جنگ‌طلبان داخلی، که موقع حادثه در هزار سوراخ پنهان می‌شوند شجاعت نیاز دارد!
ما متاسفانه در فرهنگ ادبیات رایج‌مان شجاعت را با تهور و خشونت اشتباه می‌گیریم. شجاعت یعنی گرفتن تصمیمات سخت، ولو عده‌ای ما را متهم به ترسویی بکنند.
شجاعت یعنی توجه به عواقب دراز مدت هر تصمیمی و گرفتن تصمیم عاقلانه.
شجاعت یعنی گفتن آنکه من زندگی را دوست دارم و نمی‌خواهم به هر بهانه‌ای آن را از دست بدهم.
شجاعت یعنی نمی‌ترسم بگویم من از صدای شیپور جنگ، نفرت دارم، از شنیدن صدای گلوله و موشک بدنم می‌لرزد، از دیدن خون حالم بد می‌شود.
شاید اگر امروز آنها که در جنگ‌های اخیر کشته شده‌اند، زنده بودند، حتما به شما می‌گفتند، هم آغاز عملیات ۷ اکثبر بدون توجه به عواقبش اشتباه بوده، هم انتظار ایجاد جنگ منطقه‌ای برای نشان دادن آنکه ما خیلی قوی هستیم!
اگر روسیه صادق بود الان اعتراف می‌کرد شروع جنگ با اکراین چقدر تصمیم احمقانه‌ای بوده. اگر از مردم یمن و سوریه بپرسید وضعتان امروز بهتر است یا ده سال پیش، درصد بالایشان خواهند گفت قبل از جنگ.
هیچ جنگی مقدس نیست.
طرفداری از راه‌های مسالمت جویانه شجاعت می‌خواهد.
صلح‌طلبان شجاع‌ترین انسان‌ها هستند.
هر گاه توانستید کشورهای منطقه را با خود همراه کنید، افکار عمومی جهان را اقناع کنید، سازمان ملل را با خود همدل کنید، شما برنده شده‌اید.
بدون شلیک یک گلوله.
آنها که جنگ را تجربه کرده‌اند.
آنها که زخم جنگ را به تن دارند.
آنها که گوش‌هایشان امروز نیمه کر است از صدای مهیب موشک‌ها و خمپاره‌ها، از آنها بپرسید شجاعت چیست!
و در جنگ چقدر ظالم‌ها پیروزتر خواهند بود.
پرهیز از جنگ عین شجاعت است
اگر قوه تعقل‌تان از دست نرفته باشد
اگر سرنوشت مردم ایران برایتان مهم باشد
اگر شجاع باشید
