واقعیت این است که ابزارهای تقلب "انتخاباتی"، تحمیق اقشار عقب مانده و تمطیع اقلیت کوچک برای جلب مشروعیت سیاسی و دینی، نمی‌توانند شرایط را به دوران پیش از انقلاب "زن زندگی آزادی" برگردانند.
ملت ایران به همبستگی و شناخت عمیق و تاریخی از ماهیت حکومت دینی دست یافته است. همبستگی شهروندی در جامعه ایرانی بلوغ یافته، تثبیت شده و بازگشت ناپذیر است. تناقض و تضاد ماهوی حکومت اسلامی با ایران، ملت ایران و خلق و خوی جامعه ایرانی و بویژه جامعه زنان، روزانه در اشکال گوناگون جلوه می‌یابد. صدای بلند زنان، بازنشستگان، کارگران، پرستاران، جوانان و اکثریت شهروندان، همه و همه بیانگر این واقعیت می‌باشد که اکثریت باشندگان ایران از حکومت اسلامی عبور کرده و ایران را بدون حکومت اسلامی و دیکتاتوری می‌خواهند.
حضور درخشان جامعه پرستاران، بازنشستگان، زنان، کارگران و.. در سنگرهای دفاع از هستی خویش، پیام آور آغاز دوره تازه‌ای در جنبش‌های اجتماعی است. هنگامی خیز دوباره جنبش‌های شهروندی در چشم انداز قرار دارند، این جنبش‌ها هنوز فاقد ریسمان سیاسی همپیوندی کلان هستند. گرچه تجربه و شعار انقلاب "زن زندگی آزادی" در حافظه‌شان موجود است. رودخانه‌های جنبش پرستاران، کارگران، زنان، دانشجویان، بازنشستگان و..، بایستی در یک سنگر سیاسی ملی - میهنی متحد شوند، تا بتوانند در سیاست‌های کلان کشوری موثر واقع شوند.
روند بلوغ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی ایستادن در سنگر مبارزه ملی (همگانی)، در پرتو خودآگاهی شهروندان، اقشار، طبقات و گروه اجتماعی از منافع خود و اشراف بر منافع کلان میهنی میسر است. گذار از مبارزات پراکنده اقشار به مبارزات مشترک سراسری همه جنبش‌های اجتماعی، مشروط به انکشاف ذهنی و عینی ریسمان پیوند برای تقبل مسئولیت جمعی در تعیین سرنوشت جامعه و کشوراست.
به نظر می‌رسد که ارزش‌های آزادیخواهانه، میهن دوستانه، لائیک، دمکراتیک و سوسیال که ترجمان سیاسی و فرهنگی آنها در متن جامعه و خیابان بیوقفه جا باز کرده و می‌کنند و اکنون جایگزین گفتمان‌های ایران ستیزانه، دینی، ارتجاعی و پیشاقرون وسطایی می‌شوند، ریسمان‌های همپیوندی جامعه ایرانی باشند که پیش شرط‌های تکوین و تبلور سیاسی خرد جمعی جامعه را تدارک می‌بینند.
جامعه ایران دوسال پیش، در جریان آغاز انقلاب "زن زندگی آزادی"، روی ریل تازه قرار گرفت و به دلیل ناموزونی آگاهی و و پتانسیل سیاسی اقشار و طبقات گوناگون اجتماعی، و تنها ماندن نسل جوان، انقلاب به اهداف خود دست نیافت.
تلاطم‌های جنبش‌های اجتماعی در این روزها، در راستای تکوین پیوند میان مبارزت مشخص اقشار اجتماعی با مطالبه کلان سیاسی سراسری و تعیین تکلیف با حکومت اسلامی است.
پس لرزه‌های تقلب، تحمیق و تمطیع در انتصابات حکومتی و هویدا گشتن انزجاز ملی از رژیم اسلامی و شکاف پرناشدنی میان ملت ایران و حکومت اسلامی، دست اندرکان رژیم را به هراس انداخته است. پارامترهای ۱) انزجار مردمی از حکومت اسلامی، ۲) آسیب پذیری راس هرم قدرت توسط نفوذی‌های دستگاه‌های اطلاعاتی کشورهای دیگر، ۳) آرایش نظامی در منطقه برای گوشمالی حکومت، ۴) آمادگی اقشار و طبقات اجتماعی برای دفاع از موجودیت خود، ۵) ناتوانی حکومت در مدیریت کشور و بن بست‌های ساختاری نظام، چشم انداز تلاطم‌های بزرگ را برابر ما قرار داده و اعتصاب‌های جامعه پرستاران کشور، آغاز دور تازه نبرد ملت با حکومت اسلامی می‌باشد.
اکثریت جامعه شهروندی ایران در پرتو انقلاب "زن زندگی آزادی"، بلحاظ ذهنی (فرهنگی و سیاسی) از حکومت دینی، موروثی، قومی و قبیله‌ای عبور کرده است. مسئله روز ملت ایران، برچیدن نظام می‌باشد که بنظر می‌رسد که حکومت اسلامی با روش‌های نیابند آمیر قدرت را به مردم واگذار نمی‌کند و انقلاب سوم را به ملت تحمیل خواهد کرد.
کنشگران سیاسی، اجتماعی و فرهنگی از اقشار و طبقات گوناگون، ناچار هستند برای شرکت در دوران سرنوشت ساز آتی مردم و میهن آماده شوند. در دوران پس لرزه‌های رسوایی نظام خلافتی در "انتخابات"، ما بیش از هر زمان دیگر به همبستگی اجتماعی، سکولار (لاییک)، دمکراتیک و ملی برای حفظ کرامت شهروندان برابرحقوق، ساختن جامعه سالم و آزادی میهن نیاز داریم!
پرستار و کارگر،
معلم و دانشجو،
بازنشسته و شاغل،
پیشتازان پوشش اختیاری،
برای آزادی شهروند و میهن
نه به حکومت اسلامی!

اقبال اقبالی
*
*