برای پخشان عزیزی؛ وریشه مرادی و...

غوغایِ غفلت خواب را پاشیده اینجا
عقل از طوافِ لاف خود در حالِ اغما
برقِ غرورِ آینه غرقِ غبارست
‌ای چهرۀ پنهانِ خودخواهی؛ تماشا!
آخر شبیخونِ خزان تاراجِ جان شد
با ناخُنِ هذیان خراشد صوت وُ سیما
آوارۀ آوازۀ جهل وُ مَجازست
حلوایِ من من من منیّت شور وُ بلوا
خودبینی‌ات بینی پُر از بادِ جنون کرد
با خود مدارا می‌کنی! حاشا وُ کَلا
از کورۀ کور وُ کری بیرون درآیید
تا کِی به جنگِ زرگری مشغولِ دعوا
هر گاوریشِ گَنده‌ای اینک جهاندار
سوغاتِ او سالوس وُ مَحبَس سوزِ سرما
چون ساحری آرَد سراب وُ گوید: این آب
در دامِ خود گیرَد به سودا جانِ دنیا
تیغِ تغافل می‌زَند بر فرقِ عاشق
زندانی‌اش در زَمهَریری ذلت افزا
توفانِ فتنه می‌کُشَد فکرِ بهاران
سرمایِ پاییزی طراوت بُرده یغما
‌ای ارغوان با باغِ بی قمری چه سازی
‌ای جانِ گُل با وصلِ غم بیهوده سودا!
آهنگِ دلتنگی گرفته سینه‌ها را
پژمُرده پژواکِ نشانِ عشق وُ نجوا
شیطانِ ما بی دردی وُ دوری زِ هم شد
هر لاله چشم‌اش نغمۀ پُر ژاله دردا
یارانِ «پخشان» بانگِ باران دوستداران!
جانِ «عزیزی» شد گرفتاری به فتوا
می‌خواهد از بُن بَرکَنَد جانِ «مرادی»
«وریشه» را در آتش اندازد چو عنقا!
هر لحظه این قاری وُ آن قاضیِ خونخوار
در گرگ وُ میشِ کُشتن وُ داری مُهیّا
باید که در غوغایِ فریادی برآییم
تا خوش بخواند کودکِ خندانِ فردا
تاریخِ این خانه سِتُرگ است وُ گرانجان
از خانه گُم؛ دار وُ رَسَن زندان وُ مُلاّ
ما باید از دستانِ هم افسانه سازیم
آزادی از آزادگان گردد شکوفا
بنیادِ بارو؛ باره‌اش بادا پریشان
بازآ بهارا حرمتِ روحی وُ رؤیا
گُلبانگِ گُل گرمایِ «پخشانِ عزیزی»
همچون چکامه بر چکادِ واژه زیبا
بانو «مرادی» در سخن آمد خدا شد
«وریشۀ» جانانِ ما جاوید وُ مانا
آوازه خوان آوازِ آزادی بیاور
هر دانه باران شد عروسی سازِ صحرا
«پخشانِ» ما درد وُ غمت دور از دل وُ جان
«وریشۀ» ما نازنین بانویِ دانا
غمگین مزن بر سازِ خود‌ای آسمان جان
«پخشانِ» عاشق می‌رسد آزاد وُ شیدا
«وریشۀ» ما روشن وُ اندیشه آموز
شبها چو خورشیدی شگفت انگیز وُ والا
در سینه داری آسمان اسرارِ مَستان
اینک سحابِ حُسن‌شان سرزنده بُرنا
با بانوان شد همنوا باران وُ ایران
‌ای نی لبک شادان نوا؛ آمد بهارا

رضا بی شتاب
*
*