هرچند به دلایلی از جمله مهم ترین آنها سرکوبی شدید حکومت این جنبش خیابانی تا اطلاع ثانوی به محاق رفته اما هنوز گریبان حکومت را رها نکرده است. مهم ترین دستاورد جنبش البته عدم رعایت حجاب اجباری حکومتی توسط شمار قابل توجهی از زنان جامعه است. شاید از جهاتی مهمتر و اثرگذارتر، حمایت بخش قابل توجهی از زنان محجبه غالبا میان سال و شمار زیادی از مردان برابری خواه ایرانی و حتی شماری از علمای دینی و نیز شماری از نواندیشان مسلمان ایرانی از مخالفت با حجاب اجباری است.

به هر تقدیر در دو سال اخیر حکومت جمهوری اسلامی و حامیان عقیدتی و یا سیاسی حجاب اجباری، به هر ترفندی متوسل شده تا به گونه ای هرچند نرمتر (مثلا حذف گشت ارشاد مشهور و تابلودار) زنان را وادار کنند که بالاخره چیزی به نام حجاب سر کنند تا حکومت هم شکست خورده تلقی نشده باشد! اما تا کنون عملا موفق نشده است.

نکته مهم آن است که حاکمان عمدتا روی کار فرهنگی تکیه می کنند ولی در عمل می خواهند از طریق کار سرهنگی یعنی چماق پلیس و یا اعمال جریمه و حبس زنان را وادار به رعایت پوشش اجباری کنند و این دو رویکرد کاملا متناقض است!

اما نکته بس مهم تر آن است که حاکمان مدافع حجاب اجباری (از رهبر نظام گرفته تا کارگزاران) هنوز هم عدم رعایت حجاب را پدیده ای انحرافی می دانند و چنین القا می کنند که زنان به اصطلاح بی حجاب بیمارند و باید درمان شوند! این است که گاه سخن از «قرارگاه» می کنند که استعاره ای از کار سرهنگی است و اخیرا نیز «کلینیک» تأسیس کرده اند که استعاره ای آشکار مبنی بر بیمار شمردن زنان بی حجاب است. این که در عنوان قانون مصوب اخیر کلمه «عفاف» نیز آمده است، به روشنی حکایت می کند که تدوین کنندگان آن، عفاف را از طریق رعایت حجاب یعنی همان یک تکه پارچه به نام روسری می دانند!

این در حالی است که محل اختلاف بسی عمیق تر از این ترفندهاست. گزیده سخن آن است که زنان و مردان مخالف حجاب اجباری، اصولا انتخاب نوع پوشش را برای زن و مردم حق انسانی و شهروندی می دانند و حداکثر رعایت مختارانه عرف جامعه را لازم و مفید می شمارند. اینجاست که این دو طرف در بازار مسگرها فریاد می زنند و هیچ یک اساسا حرف دیگری را نمی شنود و یا نمی فهمد! در هرحال تا حکومت حقوق انسانی و شهروندی هر فرد ایرانی اعم از مذهبی و غیر مذهبی، زن و یا مرد، را به رسمیت نشناسد، گرهی باز نخواهد شد. اما آیا واقعا حاکمان حرف برابری خواهان را نمی فهمند و یا خود را به نفهمی می زنند؟!

*بخش نظرات این مقاله به درخواست نویسنده غیرفعال شده است