از گذشته و زندان های مخوفی که ماها دیده ایم و طعم رفتار زندان بانان و شکنجه چی های آن دوران را چشیده ایم خدمت تان چیزی نمی گویم و فقط به امروز می پردازم. آیا همه ی زندان هایی که نام بردم دارای سالن های مجهز و قشنگی مثل سالن هایی که شما در آن ها، دوران حبس خود را می گذرانید هستند؟ آیا در همان زندان اوین، بندهایی وجود ندارند که وضع زندانیان درون آن ها با وضع شما زمین تا آسمان فرق دارد؟

خب شما به هر دلیل در موقعیت درجه ی یکی قرار دارید که می توانید با همسالنی های خودتان بزنید و برقصید و فریاد آزادی آزادی سر بدهید. لباس های قشنگ بپوشید، از هم فیلم تهیه کنید، با موبایل شخصی با بیرون صحبت کنید. اما قطعا تایید می کنید که این امکان را ۹۵ درصد زندانیان سیاسی و عادی کشور ندارند.

حال اصل مطلب:
آیا شما که برنده ی جایزه صلح نوبل هستید،،، باید صدای تمام زندانیان ایرانی باشید یا خیر؟ این که شما حتی به دلایل به قول خودتان مقبول، در زندان بزنید و برقصید و شادی کنید و نشان دهید که وضع زندان خوب است و شما آزادی کافی در زندان دارید باعث نمی شود که بر صورت ۹۵ درصد زندانیان که در رنج و عذاب و موقعیت زجر آور گرفتار هستند آب دهان انداخته شود و مردم و دنیا تصور کنند که زندان سیاسی در ایران، عجب جای خوب و بی عیب و نقصی ست و حکومت نکبت هم با لبخند بزرگ منشانه ای ادعا کند که آی دنیا! بفرمایید این هم تصویر زندان های ما که می گویند جهنم است و فلان و بهمان است و در امریکا و اروپا هم چنین زندان هایی ابدا وجود ندارد؟ آیا عقل سلیم کسی که باید صدای تمام زندانیان سیاسی ایران باشد حکم نمی کند که در چنین وضعیتی برای زدن سیلی به گوش حکومت فریب و نیرنگ، انسان از رقص و آواز که نشان دهنده ی زیبایی های زندان های ایران است صرف نظر کند حتی اگر رقص و آواز نشان دهنده ی مثلا «روحیه ی قوی و شکست ناپذیر» زندانیان باشد؟

گفتم این چند کلمه را خدمت تان بنویسم شاید اندکی روی این موضوع تامل کنید.