بیانیه نشست مونیخ - که با حضور شاهزاده رضا پهلوی برگزار شد - را به دقت خواندم و شاید این اولین بیانیه ی سیاسی باشد که به طور کامل با تمام مواد آن موافق ام.

برای من امضا کنندگان این بیانیه و مذاکراتی که در اجلاس مونیخ انجام شده است اهمیت چندانی ندارد چون به جز یکی دو گروه و شخصیت باقی حاضران را نمی شناسم و از مقاصد سیاسی آن ها مطلع نیستم و تنها به اعتبار حضور شاهزاده این بیانیه را که کلمه به کلمه اش درست و بجاست آن را می پذیرم و امیدوارم که مخالفان ملی جمهوری نکبت اسلامی، حول مفاد این بیانیه گرد هم بیایند و بدون ساختن و پرداختن دسته های جدید با هویت و بی هویت و تنها بر اساس مفاد این بیانیه کار مشترک سازمان یافته انجام دهند.

شاهزاده در جایی فرموده اند که درهای این اجلاس به روی همگان گشوده است. البته گشوده بودن درهای هر تشکلی بر روی مردم کشور از بدیهیات است اما افرادی که به طور حرفه ای در کار براندازی حکومت نکبت یا به صورت عملی یا قلمی حضور دارند، موضوع مجهول درهای باز برای شان قطعا مشخص نیست و به طور مثال خود من به عنوان یک نویسنده نمی دانم اگر بخواهم کاری در جهت به عمل در آوردن این بیانیه انجام دهم باید از درِ کجا و به چه صورت وارد شوم که امید دارم طراحان این بیانیه زیر نظر شاهزاده به عنوان رهبر انقلاب ملی این فعل مجهول را به معلوم تبدیل کنند و مکانیسم عمل بیرون ماندگان از دایره ی تصمیم گیرندگان و عمل کنندگان مشخص شود.

دو نکته بسیار مهم و خارج از بیانیه در اجلاس مونیخ توسط شاهزاده مطرح شد که من توصیه می کنم بخصوص هواداران واقعی شاهزاده به آن توجه کنند که یکی راندن و مقابله با افراد تخریبگر شخص و شخصیت و اهداف شاهزاده است که تا این لحظه خسارات زیادی به ایشان و راه و منش ایشان وارد کرده است و دوم عمل مستقل ایشان و بخصوص هواداران واقعی ایشان بدون وارد کردن مثلا «همگان» که گاه دشمنان ملت و کشور ایران و تمامیت ارضی و مخالفان سکولاریسم و غیره را در بر می گرفت می باشد و من به عنوان یک ایرانی، سپاس خود را به تلاشگرانی که با زحمت و خستگی بسیار راهپیمایی با شکوه و واقعی مونیخ را سازمان دادند - به عنوان مثال خبرنگار گرامی تلاشگر سیاسی ما سرکار خانم اختر قاسمی- تقدیم می کنم و امیدوارم چنین کنش های مستقل و ملی کماکان در خارج از کشور اتفاق بیفتد.

این راهپیمایی باعث اعتماد به نفس در میان افراد واقعا ملی در داخل و خارج از ایران خواهد شد و خود را برای عمل موثر و ملی نیازمند به اشخاص غیر ملی نخواهند دید.

در باب موارد دیگر بعدا به طور جداگانه خواهم نوشت.