افراطیون، مانع اصلی اتحاد اپوزیسیون

بزرگ‌ترین مانع بر سر راه ائتلاف، نه ایدئولوژی‌های متفاوت، بلکه افراطیون چپ و راستی هستند که هیچ‌چیز جز تفرقه و حذف مخالفان را برنمی‌تابند و در این راستا با رژیم اسلامی و ارتش سایبری آن در فضای مجازی همسو هستند.
در تجمعات دیروز در مونیخ، نه‌تنها چهره‌های معتدل اپوزیسیون با برخوردهای تند و توهین‌آمیز مواجه شدند، بلکه حتی برخی از چهره‌های باسابقه مشروطه خواه نیز از سوی افراطیون مورد حمله لفظی با توهین و ناسزا قرار گرفتند.

واقعیت این است که جریان‌های افراطی در درون جبهه سلطنت‌طلبی، به‌ویژه آن‌هایی که به حزب ایران نوین و مجله فریدون و زیر شاخه‌های متصل به آن هستند، نه‌تنها از دستور شاهزاده برای توقف حملات تبعیت نخواهند کرد، بلکه همچنان مسیر نفرت‌پراکنی و حذف را ادامه خواهند داد.
نمونه بارز آن توئیت سعید قاسمی نژاد یکی از مشاوران نزدیک شاهزاده در صبح امروز بود.

https://x.com/SGhasseminejad/status/1890879137780244716?t=ZoV18SjFMcdGYkmkK-fagA&s=08

با مضمون زیر
«امیدوارم پیام حضور باشکوه امروز در مونیخ را هم دشمنان و هم دوستان دریافت کرده باشند.
به دشمنان: رهبر را مردم در خیابان‌ها صدا می‌زنند، رهبر را با دوپینگ کنفرانس‌ و جایزه و ارتش سایبری و پول پخش کردن نمی‌‌توان ساخت.
به دوستان: در پشتیبانی از شاهزاده رضا پهلوی دلیرتر، مصمم‌تر، و کوشاتر باشیم.
‎#جاویدشاه»

حملات سازمان‌یافته‌ای که از طریق برخی رسانه‌های خاص و توئیت‌های حساب‌های کاربری مشخص، آغاز و هدایت می‌شوند، گواهی بر این مدعاست.

حلقه مشاوران؛ مانع اصلاح یا راهگشای تغییر؟

یکی از مهم‌ترین مسائل در این میان، نقش حلقه مشاوران شاهزاده است. بسیاری از منتقدان بر این باورند که تا زمانی که مشاورانی مانند امیر اعتمادیان و سعید قاسمی نژاد و برخی اعضای جریان تحکیم وحدت، که اینک گردانندگان مجله فریدون و حزب ایران نوین هستند، سیاست‌گذاری‌های رسانه‌ای و استراتژی‌های ارتباطی این جریان را هدایت می‌کنند، امکان تغییر در رفتارهای افراطی وجود نخواهد داشت.

این حلقه بسته مشاوران، که به‌جای راهگشایی برای اتحاد و ائتلاف اپوزیسیون، در مسیری حرکت می‌کند که بیش از هر چیز به انحصارطلبی سیاسی شباهت دارد، تاکنون با چوب تهدید و افترا، بسیاری از شخصیت‌های سیاسی را از دایره تعامل حذف کرده‌اند. حذف‌هایی که نه‌تنها شامل جمهوری‌خواهان، بلکه حتی چهره‌های میانه‌روی پادشاهی‌خواه نیز شده است.

واقعیت آن است که نشست مونیخ، بیش از آنکه نمادی از همگرایی باشد، به یک آزمون برای سنجش میزان انسداد در میان جریان‌های سلطنت‌طلب بدل شد. حضور گسترده اعضای حزب ایران نوین و گروه‌ها و انجمن‌های وابسته به آن، در کنار چند نفر از اعضای حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات)، جبهه هفت آبان و حزب سکولار دمکرات ایرانیان، این گمانه را تقویت کرد که هدف اصلی این نشست، نه ایجاد اتحاد سراسری اپوزیسیون، بلکه مدیریت اختلافات درون‌گروهی سلطنت‌طلبان بوده است.

با چنین روندی، آیا می‌توان امید داشت که اپوزیسیون به سوی ائتلاف و وحدت حرکت کند؟ آیا توصیه‌های شاهزاده برای توقف حملات و پایان دادن به فضای مسموم تخریب، راه به جایی خواهد برد؟ پاسخ این پرسش‌ها را نه در نشست‌های پشت درهای بسته، بلکه در میدان عمل و در رفتار واقعی جریان‌های سیاسی باید جست.

سرنوشت اپوزیسیون؛ در گرو تغییر یا تکرار اشتباهات؟

اگر هدف، نجات ایران از شر رژیم اسلامی است، راهی جز همبستگی و تعامل وجود ندارد. اما همبستگی، نه با شعار، بلکه با عمل ممکن است. تا زمانی که مشاوران و جریان‌های افراطی وابسته به آنان، به‌عنوان موتور اصلی نفرت‌پراکنی در اپوزیسیون، بدون تغییر باقی بمانند، سخن از اتحاد و همگرایی، چیزی جز یک نمایش نخواهد بود.

ایران، در لحظه‌ای حساس از تاریخ خود ایستاده است. اگر نیروهای اپوزیسیون، به‌ویژه چهره‌های شاخصی مانند شاهزاده رضا پهلوی، خواهان نقش‌آفرینی جدی در آینده کشور هستند، باید تصمیمی سرنوشت‌ساز بگیرند: ادامه مسیر در حلقه‌های بسته‌ی قدرت، یا شکستن دیوارهای انحصار و باز کردن درهای ائتلاف به روی همه نیروهای آزادی‌خواه. انتخابی که نه‌تنها سرنوشت این جریان، بلکه آینده ایران را رقم خواهد زد.

بهرام فرخی
*