البته لال شود کسی که معتقد نباشد انسان امروز نیاز به تاریخ دارد، و تاریخ برای آن خوب است که از گذشتگان درس بگیریم و توی چاله و چاه هایی که پدران ما افتادند نیفتیم، و تاریخ برای آن خوب است که گذشته را چراغ راه آینده کنیم و از این حرف های صد من یک قاز.

حالا هم که چهل و هفت سال یعنی نزدیک به نیم قرن از واقعه ی شوم انقلاب ۵۷ گذشته چقدر خوب است که تاریخ آن دوران را بنویسیم و اهل اندیشه و تئوریسین های ما لطف کنند در باره ی جزء به جزء این دوره نظر بدهند و تئوری صادر کنند که خدای نکرده امروزی ها با چشم بسته به سمت دره نروند و به قول جناب زیباکلام قس علی هذا.

امروز دیدم که شماره ی دهم فصلنامه ی خارج از کشور «شهریور» مطالب اش اختصاص داده شده است به «کالبد شکافی پنجاه و هفتی ها» که دست شان درد نکند که ما ها که پنجاه و هفتی هستیم را حسابی به صورت تئوریک کالبد شکافی فرموده اند و دل و روده مان را بیرون ریخته و تشریح نموده اند.

البته باید عرض کرد که پنجاه و هفتی بینوا که به قول سردبیر این نشریه «فرومایگان» بودند، دل و روده شان در سال ۶۱ و ۶۷ و بعد از آن تا همین امروز که تعدادی از آن ها مثل «سخن» گردن شکسته زنده هستند، هم به صورت نظری و هم به صورت عملی توسط حکومت نکبت اسلامی بیرون ریخته شده است و چیز زیادی برای تکمیل این کالبد شکافی باقی نمانده ولی خب، عزیزان نشریه ی «شهریور» که اتفاقا «مدیر مسوول» آن از فرزانگان و دلسوزان کشور ایران هستند لابد لازم دیده اند که دل و روده ی بیرون ریخته شده ی پنجاه و هفتی های نگون بخت را بیشتر بیرون بریزند که سعی شان مشکور باد.