روزنامه اطلاعات | در حالی که در سال‌های گذشته، خبر پشت خبر می‌آمد که سایت‌های همسریابی مسدود شده‌اند اما در تازه‌ترین خبر، معاون امور جوانان وزارت ورزش از صدور مجوز رسمی برای فعالیت ۲۰۵ سایت همسریابی گفت و تأکید کرد که استفاده از ظرفیت شبکه‌های اجتماعی برای همسریابی، یکی از برنامه‌های اصلی دولت چهاردهم در راستای تسهیل ازدواج جوانان محسوب می‌شود. اما چنین اقدامی، چقدر می‌تواند جامعه را به هدف افزایش آمار ازدواج و کاهش مشکلات مرتبط با انتخاب همسر برساند؟
کاری می‌کند کارستان؟
یعنی واقعا دنیای مجازی جای مناسبی برای پیداکردن همسر آینده است؟ آنقدر که در دنیای واقعی کسی نبود که دلشان را ببرد؟
شکل کلی‌اش این است که به راه افتادن سایت برای همسریابی، یک پدیده غربی است. در کشورهای غربی بر روی این پدیده کار شده و با توجه به فرهنگشان فضای عرضه و تقاضا شکل گرفته؛ اما واقعیت این است که ملزومات چنین امکانی در ایران وجود ندارد. اما با این وجود، ممکن است برای برخی از افراد جواب بدهد؛ برای آن‌هایی که خجالتی هستند، کمرو هستند!
برای آن‌هایی که بیان احساساتشان در دنیای واقعی، کاری سخت و نفسگیر است. در واقع سایت‌های همسریابی، شاید در ظاهر، نتواند پیشنهاد و ایده خوبی برای ازدواج و رابطه‌های واقعی باشد اما همیشه هم اینطور نیست. جوان‌هایی که در شهرهای کوچک زندگی می کنند، شاید تنها راهشان برای تجربه ازدواج نیمه مدرن و دخالت مستقیم در انتخاب نیمه گمشده، آشنایی اینترنتی باشد.
معایبش را ببین!
شاید اغراق نباشد که بگوییم تجربه نشان داده است که بر خلاف عنوان «همسریابی»، کمترین پدیده‌ای که در آن صورت می‌گیرد، یافتن همسر است. آنچه مسلم است این است که شناختی که در رابطه‌های عاطفی و به واسطه سایت‌های همسریابی صورت می‌گیرد، شناخت چندان کاملی نیست؛ از طرف دیگر، متاسفانه سوءاستفاده هم در این سایت‌ها بسیار زیاد است، آنقدر که معمولا بیش از ۹۰ درصد رابطه‌هایی که به شکلی در این سایت‌ها ایجاد می‌شود، با اهداف جنسی است و اخلاق در بسیاری از موارد زیر پا گذاشته می‌شود.
از طرف دیگر، این سایت‌ها می‌توانند یکی از مروجان ازدواج موقت باشند و باتوجه به خلاءهای اجتماعی موجود در جامعه، بحث‌های متناقضی در رابطه با ازدواج موقت عنوان شده و این سایت‌ها، با اشاعه تصویر نادرستی از این مساله، شکل نامتعارفی از آن را رواج می‌دهند.
اگر اسرائیل به ایران حمله کند...
