اکثر مخالفان جمهوری نکبت اسلامی، بر این باورند که این نظام پلید، احمق زاده شده، احمق زندگی می کند، و احمق هم از دنیا خواهد رفت. من هم بر این باورم و گاه باور خودم را برای خوار و خفیف کردن این نظام اهریمنی بر زبان می آورم. اما واقعیت این است که حماقت جمهوری نکبت نه به آن شدت است که امثال من بر زبان می آوریم و نه به وسعتی که خودِ حکومت نکبت سعی در اشاعه ی آن دارد.

در طرف مقابل، عده ای بر این باورند که جمهوری نکبت و آخوندها، بسیار قدرتمند هستند و قدرت شان در زیرکی مارمولک سان شان است. این هم موضوعی ست که خودِ حکومت گاه آن را اشاعه می دهد، و ما مخالفان هم گهگاه این موضوع را برای از دست ندادن احتیاط در عمل و گذاشتن هندوانه در زیر بغل حکومتی ها و به اصطلاح عوام «خر کردن شان» بیان می کنیم.

دو پاراگراف بالا، به نظر کمی گیج کننده و حاوی عناصر متضاد و متنافر است و همین خصوصیت است که باعث پیچیدگی جنگ روانی و تبدیل آن از یک علم خشک و مکانیکی به یک هنرِ منعطف می شود.

جنگ روانی، چه علم و چه هنر، هر دو در یک وجه مشترک اند؛ وجه جنگ. و جنگ یعنی مقابله با دشمن برای نابود کردن آن و دستیابی به پیروزی.