از خود سوال می کنم! بعنوان یک فعال سیاسی،اجتماعی ،یک نویسنده و تاحدی فعال در عرصه هنرسه ترکیبی که امکان می دهد نه با خشکی ایدولوژیک یک معتقد چپ ویا راست با زندگی ،با مردم وگذران زندگیشان در تماس باشم . بعنوان یک نویسنده با حساسیت از نزدیک دنبال کنم تحولات جدی درنوع زندگی وتفکر نسل جوان ایران را!
نسل جوانی که با هزار زبان با ما سخن می گویند. از آرزو هایشان ،از زمانه سختی که بر آن ها می رود ،از امید ونا امیدیشان و نهایت از تلاششان برای رهائی از وضعیت موجود. نسل جدیدی که با تمام سختی ها تلاش کرده نه در سیمای مذهبی ومتحجر هزار چهارصد ساله، نه در قالب سیاست و روشی که نظام حاکم بر ایران که چهل سال است آنرا تعقیب می کند و بر جامعه جوان ایران تحمیل می نماید!ظاهر شود.
نسلی که حاضر به پذیرش این عقب ماندگی نیست وبا چنگ ودندان از موجودیت خود درسیمای مدرن وهمگام با تحولات جهان مدرن در عرصه های مختلف دفاع کرده وحرکت می کند .
حرکتی پویا که متاسفانه ما جریان های سیاسی پیر گشته در خارج از کشور که هیچ ارتباط نزدیکی با این نسل نداریم قادر به درک عمیق خواسته های آن ها ،تلاش سخت وخلاقه آنها نیستیم. عمیقا نه سینه سپر کردن آنها در برابر گلوله های رژیم جانی ، نه رقص وترانه های آنها ،نه شعارهای آنها ونه تلاششان برای رهائی از این جهنم جمهوری اسلامی را نمی بینیم.
نمی بینیم که متاسفانه امروزتلاش می کنند هر گونه که شده با درس خواندن ،زبان یاد گرفتن ،واز تمام ظرفیت های خانواده استفاده کردن از کشوری بنام جمهوری اسلامی بگریزند . ما از هراس ،از ترس بی چشم انداز آینده ، از رنج بیکاری ،عدم امکان ازدوج از تشکیل خانواده ،بی پولی و.. آنها بی خبریم .هیچ گونه احساس مسئولیتی در قبال آن ها نمی کنیم وشده یکبار از خود نمی پرسیم چرا ؟این نسل جدید که سیمای امروز ایران را بنمایش می گذارند!این چنین شتابزده این سرزمین را ترک می کنند؟ چرا کوچکترین تمایلی به این سازمان های باقی مانده در پوسته قدیمی که هنوزدر گیر دار بحث وجدل در مورد درستی ونا درستی انقلاب اسلامی ،دوران پهلوی و خرده ریز هائی مانند ثابتی هستند ندارند ؟
این همه کنگره ،این همه اعلامیه ،ساعت ها بحث وجدل در کلاپ هاووس نتیجه عملیش برای این نسل که ما دودستی به شعار آن ها "زن ،زندگی ،آزادی "چسبیده ایم بی آن که کوچکترین ارتباط وشناختی از آن ها داشته باشیم چیست؟
"جا دارد سر تعظیم فرود بیاوریم در مقابل خانواده هائی که با فروش فرش زیر پای خود ،با رهن نهادن خانه خود بکمک فرزندان خود می شتابند یاریش می کنند هر طور که شده درس بخوانند و از این جهنم جمهوری اسلامی که آتش بر هست ونیست این سرزمین زده بگریزند.
با بهره گیری از درس و توانائی ها خود حداقل آن ها یک زندگی آرام وشکوفا برای خود بسازند. غم انگیز است این همه مهاجرت نیروی جوان ومتخصص که هیچ چشم اندازی ،هیچ بارقه امیدی ،تحولی نمی بینند. جمهوری اسلامی حرف وحسابش معلوم است ."هادسی" نشسته بر دروازه جهنمی بنام وطن که جمهوری اسلامی ساخته با نوشته ای بر بالای سر "هیچ امیدی در این جا نیست"دانته
ما چه؟ ما نیرو های سیاسی که سال هاست با نام های مختلف حاصل از انشعاب ها اما با همان محتوی قبلی که نه نقشی در تحولات داریم ، نه حرکتی امید آفرین در راستای شکل دادن بیک ائتلاف ملی وگسترده و نه حاضر به تجدید نظر در باور های صلب خود آن روی دیگر دامن زننده بر نا امیدی مردم نیستیم؟ما نیز اگر دقیق به نتیجه نیم قرن فعالیت خود بنگریم تصویری روشن تر ازنوشته "هادس" بر بالای سر خودنداریم. "این جا هیچ امیدی نیست".
سخن از استبداد رژیم جمهوری اسلامی ومبارزه با آن می کنیم. اما آنچه در عمل روزانه خود پیش می بریم نتیجه ای جز کوبیدن برطبل جدا سری ،باد دادن خرمن های گذشته ،چشم بستن بر عمل کرد های مثبت پنجاه سال حکومت پهلوی جهت قرار دادن ویرانه ای بنام ایران "محصول دویست و اندی سال حکومت قاجاری" درمسیر ترقی وتجددنیست.
سیاق و روشی که سال هاست این نیروهای به اصطلاح آزادیخواه واپوزیسیون جمهوری اسلامی بر آن پای می فشارند. پای فشردنی که حاصل آن چیزی جز نفاق افکنی و ایجاد تشتت در امر مبارزه با جمهوری اسلامی نیست !
از مهم ترین وظیفه عاجل خود در راستای مبارزه با جمهوری اسلامی می گوئیم .اما در عمل با دمیدن بر شیپور جدا سری وصف مستقل مانع از شکل گیری یک ائتلاف ملی و فرا گیر می شویم .بی آن که خود بر نامه ای جامع و منطبق برواقعیت ها ،خواسته ها ،شعار ها و آنچه که جامعه جوان وامروز ایران طلب می کند داشته باشیم .
نیروئی متفرعن و خود شیفته که هرگز یک برنامه دقیق ،ریز شده وقابل انطباق با جامعه امروز ایران که محصول ماه ها تلاش متخصصان وصاحب نظران در عرصه های مختلف اجتماعی ،سیاسی ،اقتصادی ،فرهنگی و ایجادگری باشد داشته باشیم .اما چه باک ....... ادامه دارد
از گفتمان تا کردمان*، اکبر کرمی
