احسان نگارچی

درود خداوند بر دل‌سوختگان این دیار. این دختر، تنها نمونه ای است از میلیون‌ها آتشفشان خاموش که در سینه‌ی این خاک خفته‌اند. سوختن ازآن‌جا آغاز شد که بی‌گناهان را بر بام مدرسه‌ی رفاه، به بند و به تیغ سپردند. و این آتش، همچنان شعله می‌کشد.

آنان که سوزاندند، گمان می‌بردند که با خاکستر کردن جسم، جان را به سکوت می‌کشانند؛ غافل از آن‌که آتش حقیقت، نه از بیرون که از درون می‌تازد. ستمکارانِ امروز، اگر دیده‌ی شرافت می‌داشتند، می‌دانستند که این آسیاب، بی‌نوبت نمی‌چرخد؛ و هستند، روزی که زیر همین سنگ آسیا گیر افتند، درس عبرت آینده گان خواهد شد.

آه از آن دلسوختگانی که صدایشان نه به گوش مردم ، که به ساحت عرش رسیده است؛ و باز، زمین در خواب است. چه بسیار آنان که پیش از آن‌که فریاد کنند، سوختند و دق کردند و در سکوتی ابدی، به زیرخاک رفتند. و ما، همچنان در پیِ شنیدنِ صدای جگر سوخته گان هستیم که از چهل و هفت سال پیش، به ما رسیده بود، لیک ما خواب بودیم ، لیک ما خواب هستیم.