چند گام تا فروپاشی/ ایران را دریابیم
مهدی نصیری
این که فردا دقیقا چه خواهد شد، امری غیبی است که کسی از آن مطلع نیست اما در عین حال سیاست عرصه تصادف و بی ضابطه گی نیست. اندیشمندان و فیلسوفان سیاست از علل و عوامل افول و سقوط حکومت‌ها بحث کرده اند. تجربه های تاریخی و معاصر فراوانی در این موضوع در پیش روی ماست که بر اساس آن می توانیم در باره آینده یک نظام سیاسی از جمله جمهوری اسلامی سخن بگوییم بدون آن که مدعی غیب دانی یا قطعیت شویم.
دهها فکت و شاهد حکایت از فروپاشی زودهنگام (کاملا محتمل و قوی تر از دیگر احتمالات متصور) جمهوری اسلامی دارد. دهها چالش و بحران داخلی و ابرچالش موضوع سلاح هسته ای گریبان نظام و حاکم مطلق آن را گرفته و هیچ افق قابل اعتنا و روشنی برای غلبه بر آنها وجود ندارد. به همان میزان که بروز یک جنگ می تواند نظام را ساقط کند، یک توافق جدی و تامین کننده رضایت اسراییل و آمریکا نیز می تواند همین کارکرد را داشته باشد.
وقوع شق سوم که زمان خریدن و دست به سرکردن آمریکا و متحدانش باشد، بسیار نامحتمل است.
در چنین شرایطی نقش ایران دوستان و وطن خواهان برای نجات مام میهن کاملا برجسته و تاریخ ساز می شود.
راه روشن است: اتحاد و ائتلاف نیروهای مخالف جمهوری اسلامی در داخل و خارج حول ۴ اصل:
۱. حاکمیت دموکراسی
۲. سکولاریسم
۳. التزام به اعلامیه جهانی حقوق بشر
۴. حفظ تمامیت ارضی
به حکم دموکراسی، مبنای انحصاری این اتحاد و سهیم بودن در تصمیم گیری برای مدیریت دوره گذار، میزان سرمایه اجتماعی هر جریان است و اگر چه امکان ارزیابی دقیق این سرمایه وجود ندارد اما با استفاده از راهکارها و ابزارهایی می توان به مقدار واقعی آن نزدیک شد و بر اساس آن تصمیم گرفت.
اگر چه شاهزاده رضا پهلوی برای مدیریت دوره گذار اعلام آمادگی کرده اما روشن است راه برای اعلام دیگران نیز باز است و جمهوری خواهان می توانند با معرفی رهبر یا شورای رهبری خود همین مسیر را بروند که البته در گام بعدی باید بر اساس همان فرمول سرمایه اجتماعی، تکلیف رهبری واحد فردی یا شورایی برای دوره گذار روشن شود.
دست دست کردن هر جریان در این شرایط و عدم ورود به میدان اتحاد و ائتلاف در بهترین حالت، بیانگر عدم درک درست از مخاطرات پیش روی ایران و ایرانیان است و در بدترین حالت ترجیح منافع و تمایلات فردی و گروهی بر منافع ملی و وظیفه میهنی نجات و حفظ ایران است.
