آیا داشتن ارتش نیرومند لزوماً به معنای پیشرفت و ترقی است؟

صادق زیباکلام

مطلبی از جناب بن سلمان ولیعهد معظم عربستان، در فضای مجازی نقل شده بود مبنی بر اینکه ارتش عربستان نیرومندتر از ارتش ایران است. نمی‌دانم این مطلب چقدر موثق می‌بود و چنانچه درست نبوده ازایشان عذرخواهی می‌کنم. ولی در صورت صحت، جسارتاً بایستی به استحضار ملوکانه برسانم که پیشرفت و ترقی واقعی در گرو رضایت مردمی است و چندان ارتباطی با داشتن قوای مسلحه نیرومند ندارد.

در دوران محمدرضا شاه پهلوی، خاورمیانه و کشورهای عربی که جای خود دارند ارتش شاهنشاهی پنجمین ارتش جهان بود. حجم تسلیحات پیشرفته ایران اسرائیل را هم پشت سر گذارده بود. ایران ضمن آنکه ژاندارم و بزرگ‌ترین ارتش منطقه را در اختیار داشت، درعین‌حال از نظر میزان نارضایتی اقشار و لایه‌های تحصیل‌کرده جامعه از حاکمیت هم در صدر قرار داشت. شش هزار زندانی سیاسی، مبین احساس تحصیل‌کرده‌های ایران به پنجمین قدرت نظامی جهان بود.

جناب بن سلمان عزیز، یکی از نیرومندترین و مجهزترین ارتش‌های دنیا که دارای سلاح هسته‌ای هم است (که بدبختانه آرزوی بسیاری از اعراب و ایرانیان هم هست)، زندان بزرگی است بنام کره شمالی که اگر چه در تولید تیر و توپ و تانک و تفنگ و موشک بالستیک خیلی پیشرفته است، اما معلوم نیست در تأمین قوت و غذای مردمش چقدر موفق بوده.

جناب بن سلمان بزرگوار، پیشرفت یعنی نویسندگان، روزنامه‌نگاران، فعالین مدنی، منتقدین و ناراضیان از حکومت بتوانند بدون ترس از زندان و غل‌وزنجیر از حکومت‌هایشان انتقاد کنند. پیشرفت یعنی کامیون‌داران معترض که به واسطه مطالبات صنفی اعتصاب کرده‌اند، به اتهام اقدام علیه امنیت کشور بازداشت نشوند.

پیشرفت یعنی میلیون‌ها هندی، پاکستانی، فیلیپینی و بنگلادشی که در عربستان و سایر کشورهای دیگر خلیج‌فارس کار میکنند، از یک حداقل حقوق مدنی برخوردار شوند و کارفرماها نتوانند مثل برده با آنها رفتار نمایند. پیشرفت یعنی افغانستانی‌های محروم و دربه‌دری که در نتیجه بدبختی از مملکت خودشان به ما پناه آورده‌اند، بعد از سال‌ها کار و زندگی درایران، مثل آب‌خوردن از کشور بیرونشان نکنیم.

از غربی‌های بی‌دین یاد بگیریم و برای پناهنده‌ها یک حداقل حقوق انسانی قائل شویم. نگاه کنیم غربی‌ها با ۸ میلیون ایرانی چگونه رفتار می‌کنند و ما با افغانستانی‌ها که هم دین و آئین و هم‌زبانمان هستند چگونه رفتار می‌کنیم.