در جبهه یک نمونه اتفاق افتاد که چند نفر از سربازان ناآگاه به این موضوع، کنار سنگرشان ایستاده بودند و به انفجار گلوله های توپ که با فاصله از آن ها به زمین می خورد و منفجر می شد نگاه می کردند که ناگاه یکی از سربازان،،، فریادی کشید و بر زمین افتاد. دو سرباز دیگر ابتدا فکر کردند سرباز مذکور دارد با آن ها شوخی می کند چون گلوله با فاصله خیلی زیاد از آن ها منفجر شده بود، ولی وقتی دیدند خون او بر زمین جاری شد متوجه شدند و یاد گرفتند که ترکش گلوله های انفجاری تا فاصله ی دور به پرواز در می آیند و می توانند کسی را که از نقطه ی انفجار فاصله دارد، بکشند یا مجروح کنند.

گلوله یا موشک هر چه بزرگ تر باشد و شدت انفجارش بیشتر باشد قطعات ترکش آن به فاصله ی دورتری پرتاب می شود.

ما چون در منطقه ی بیابانی چیزی مثل ساختمان نداشتیم لذا تنها با خطر ترکش ها رو به رو بودیم ولی در انفجارهای امروز که در شهرها اتفاق می افتد غیر از ترکش های موشک ها قطعات بناها نیز با سرعت زیاد به اطراف پرتاب می شود و ممکن است این قطعات بعد از ثانیه هایی به شما برسد و مجروح تان کند.

لذا، اگر کار خاصی مثل تصویربرداری نمی کنید، که نیاز به ایستاده بودن دارد، بلافاصله و واقعا بلافاصله خود را روی زمین بیفکنید و دست ها را پشت سرتان به هم قفل کنید تا ترکش ها و قطعات منفجر شده به شما آسیب نزند.