خدایا کجایی حواست کجاست؟
مگر خود نبینی که لنگم هواست؟
:::
چرا کم بیایی به زیرِ زمین؟
مگر ترس داری ز بیتِ کمین؟
:::
تو هرگز ندانی پروستات چیست
نرنجی ز دردی که خوش ذات نیست
:::
ندانم که دشمن به گوشت چه گفت؟
که محروم گشتم ز یارانِ جفت
:::
چو خوردم فراوان لگدهایِ پاک
نمازی نخوانم در اعماقِ خاک
:::
بسختی بنالم از این روزگار
که خیری ندیدم ز زندان و دار
:::
خجسته همیشه بپیچد ز درد
دوایی نجوید بجز کیکِ زرد
:::
مُجی را ندانم که جایش کجاست
گمانم که نزدِ جنابِ عطا ست
:::
سلامی که سردارِ ویروس بود
ز بختِ سیاهم شبی گشت دود
:::
چه گویم من از مُردنِ باقری؟
ز دست که گیرم دگر ساغری؟
:::
شبم نیست دیگر چو شبهایِ پیش
ز هر سو ببینم ز هر مُهره کیش
:::
زبونی ببارد ز رخسارِ من
که دشمن بداند خود اسرارِ من
:::
خدایا به بانگم کنون گوش کن
نصیبم رفیقی به از موش کن
:::
بترسم من از بمبِ سنگر شکن
زبانم گرفته نگویم سخن
:::
مبادا گرایم به دشمن دهی
که از مُردنم سر کِشد فَرَهی
:::
اگر باز بخشی به من مهلتی
به بخشِ روانی روم ضربتی
:::
پاسخ به جفنگیات صدا و سیما، حسن هاشمیان
