خبر را بی هیچ واکنشی از رادیوی ملی امریکا می شنوم:تا امروز شصت هزار نفر در غزه بدست سربازان اسراییلی کشته شده اند.
میگوید: امروز هفتاد و پنج نفر زن مرد و کودک و پیر و جوان در صف نان جان خود را از دست داده و بیش از ششصد نفر زخمی شده و بجای نان گلوله نصیب شان شده است.
هر روز آنقدر از مرگ و آدمکشی و بمباران و ویرانی سخن گفته میشود که مرگ هفتاد و‌پنج کودک گرسنه در صف نان دیگر هیچ واکنش عاطفی در آدمی بر نمی انگیزد.
با خودم میگویم اگر شصت هزار جغد از گرسنگی مرده بودند جهان سرا پا عزا دار میشد ؛ اما مرگ شصت هزار انسان هیچ عکس العملی در جهان امروز ایجاد نمیکند مگر کورسویی در اینجا و آنجای گیتی.
شب ، بهنگام خواب به داستان « پدر خوانده» گوش میدهم ؛ در خواب و در بیداری.
می خوابم و بر میخیزم و داستان را پی میگیرم .
صبح که می شود از خود می پرسم : آیا براستی انسان گرگ انسان است ؟
این جمله در یکی از نمایشنامه های پلوتوس که دویست و پنجاه سال پیش از میلاد مسیح میزیست بکار رفته است.
فروید در کتاب « تمدن و مصائب آن » می گوید : پس از آنهمه تجارب تلخی که بشریت طی هزاره ها بدست آورده چه کسی جرات دارد این جمله را نفی کند ؟
در آیین مسیحیت یک فرمان آرمانی وجود دارد که میگوید : همنوع خود را همچون خویش دوست بدار .
فروید با اشاره به همین فرمان آرمانی مسیح میگوید :هیچ چیز به اندازه همین فرمان با طبیعت و ذات بشر نا هماهنگ و مغایر و نا سازگار نیست .
کدام شاعر بود که میگفت : رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند ؟
تامس هابز که برخی او را بزرگ‌ترین فیلسوف و نظریه پرداز قرن هفدهم انگلستان میدانند می پرسد : هیچ میدانید چرا مترسک ها را نه بشکل گرگ و گراز و شیر و روباه ، بلکه به شکل انسان میسازند ؟
و پاسخ میدهد: زیرا وحشتناک تر از انسان هیچ موجودی نیست !
سراسر شب را به داستان پدر خوانده گوش میدهم و بگاه پگاه با پلوتوس همنوا میشوم که :آیا انسان گرگ انسان است ؟
