برای عشق برای عاشقان وُ بُردباریِ این روزگارِ دربدری وُ رنج وُ اشک...

عشق بیا خسته ام مصرعِ رقصی بیار

ای دفِ افسرده ام جانِ من وُ جانِ یار

غم شده ای رایگان سازِ زمان کوک نیست

رازِ بیان ساز کن عشقِ من ای یادِگار

عشق کجایی بیا! جانِ تو دور از بلا

خامُشی وُ بی سخن! ساقیِ ما سوگوار!

خواست که دشمن دمی دوری وُ درد آوَرَد

عاشقِ دیدارِ تو کِی بپذیرد حصار

دشمنِ ما انزوا تلخیِ تنهایی است

تا من وُ تو با همیم غصه شود تار وُ مار

دستِ من وُ دستِ تو صاعقۀ عشقِ ما

آتشِ شورندگی زندگی وُ اقتدار

بیهُده غمگین مباش پنجره ها را مَبَند

عشق صدا می زَنَد: بگذرد این انتظار

گفته سکوت آفت است آفتِ فریادِ ما

چهره مَپوشان به دست عشق شود پایِدار

خانه بدوشانِ شرم غربت وُ آوارگی!

آنچه نماند به جا رنجِ جهان بی مدار

قدرتِ قهر آفرین سُسُت وُ عبث قصرِ او

چوب خط اش پُر شده گُم شود اندر غبار

شِکوه رها کُن بیا عشق ترا می بَرَد

گفت به جانِ خودم می گذرد روزگار

خنده اگر گُل دهد برگِ جهان بشکُفد

بوسه دَمَد بر لب ات عشق شَوَد رستِگار

عشق ترا پَر دهد قدرتِ پرواز وُ اوج

دم به دم ات جان دهد عشق نشانِ دیار

لحظۀ بازآمدن دیدنِ آن خاطرات

چشمِ دلت روشن است پُر تپش وُ بیقرار

سُرخ گُلِ لاله ای بر رخِ خورشیدِ جان

دانۀ دل مستِ مست همسفرِ چشمه سار

ماه چو آهویِ شب در پیِ دیدارِ تو

گرمیِ آغوشِ تو حُرمتِ روح وُ قرار

ای قَلَم آمد وَرَق هرچه که خواهی نویس

دل زِ تو کِی برکَنَم جان وُ تنی آشِکار

اشکِ غم از شادی است تا تو نشاطِ تنی

شادیِ تو گُلشن است بودنِ تو افتخار

ای همۀ عاشقان ای همه مِهرآوران!

اشکِ من وُ شعرِ عشق پیشکش ات ای بهار

خوب نگه کُن دلا! عشقِ چو باران رسید

مردمِ شهر آمدند روشن وُ آیینه وار...