این روزها با هشتاد‌مین سالگرد حمله اتمی آمریکا به ژاپن مصادف است، حمله‌ای که براساس تحقیقات متعدد، برای پایان دادن به جنگ لازم نبود اما با اینحال، منجر به ریختن دو بمب اتمی از نوع - اورانیومی و پلوتونیومی - بر روی شهرهای هیروشیما و ناگازاکی شد تا آمریکا بتواند ابهت خود را در مقابل پیروز دیگر جنگ، یعنی اتحاد جماهیر شوروی، به نمایش بگذارد. هشتاد سال از آن زمان می‌گذرد، اما اینکه آیا مسئله داشتن یا نداشتن بمب اتمی حق یا ناحقی یکسان برای همه کشورهاست و یا اینکه چرا برخی کشورها این حق را دارند و برخی دیگر نه، هنوز موضوع بحث‌های داغ است. این نوشته در اصل پیامی است به هموطنان، بویژه کسانی که غم وطن را دارند و نگران تجاوز بیگانگان به میهنشان هستند. این پیام را با تمام صمیمیت می نویسم چون هر چه فکر کردم با توجه به موضع گیریهایی که اینروزها اینجا و آنجا شاهد آن بوده ام، نتوانستم در مقابل این موضوع سکوت پیشه کنم.
پس از تجاوز رژیم آپارتاید اسرائیل به رهبری فردی که متهم به جنایت جنگی و نسل‌کشی است، احساس کردم که برخی از ایرانیان تغییر موضع داده اند. کسانی که پیش‌تر مخالف غنی‌سازی اورانیوم بودند، پس از تجاوز اسرائیل و آمریکا به سایتهای اتمی ایران، حال بر این باورند که ایران باید به بمب اتمی دست یابد، چرا که از دید آنان داشتن این سلاح بازدارندگی ایجاد می‌کند.
همه می‌دانند که اینجانب همیشه با سیاست غنی‌سازی جمهوری اسلامی مخالف بوده‌ام، حتی یکی از دلایل مخالفتم با برجام این بود که آن توافق، به غیر از دادن امتیازهای ویژه به قدرتهای جهان، مسئله غنی‌سازی در ایران را عادی سازی می‌کرد. دلیل مخالفت من با غنی‌سازی اورانیوم این است که این موضوع برای ایران دستاوردی ندارد و حوادث دهه اخیر نیز نشان داد که موضع مخالفت با غنی سازی درست بود. تحلیل این بود که چون در ایران نه راکتوری داریم که بتواند از اورانیوم غنی‌شده بهره‌مند شود و نه اورانیومی که بتوان آنرا غنی کرد، غنی‌سازی برای تولید انرژی جز ضرر دستاورد دیگری ندارد. اکنون همه می‌دانند که در ۱۵ سال اخیر، ایران هرگز از اورانیوم غنی‌شده بهره نبرده است و اورانیوم غنی شده به هیچکاری نیامده است.
اما اگر فرض کنیم که غنی‌سازی برای ساختن بمب است ـ چنانچه تا سال ۱۳۸۲ جمهوری اسلامی برای این منظور برنامه مخفی داشته ـ موضوع کاملاً متفاوت می‌شود. لازم است یادآوری کنم، علاوه بر اظهار نظرهای مختلف، اخیراً آقای مرتضی مطهری هم اعتراف کرده است که جمهوری اسلامی قبلا در پی ساختن بمب بوده است. اما می دانیم که از سال ۱۳۸۲، این پروژه به گفته تمامی سازمان‌های امنیتی غرب و حتی اسرائیل، کنار گذاشته شده بود.
پس از تجاوز اسرائیل و آمریکا به ایران، در شرایطی که حمله های وحشیانه و تهدیدهای پیاپی آنها به وطن، مردم و امکانات دفاعی کشور را سخت غافلگیر کرده بود، بتدریج از شک و تردیدها درباره ساختن بمب اتم کاسته شده و طرفداران ساخت بمب اتمی در ایران بعنوان یک عامل بازدارنده بویژه در بین میهندوستان افزایش یافته است. لازم می دانم چند نکته را در این رابطه مطرح کنم:
1 ـ اینکه گمان شود که مسئله بازدارندگی با داشتن بمب اتمی حل می شود اشتباه است. مگر اوکراوین وارد خاک روسیه نشد؟ آیا پوتین از بمب اتم استفاده کرد؟ مگر اسرائیل مدعی نیست که تجاوز را حماس در 7 اکتبر انجام داده است آیا برای ویران کردن غزه از بمب اتم استفاده کرد؟ مگر بین هند و پاکستان تاکنون چندین برخورد نظامی نشده است آیا از بمب اتمی استفاده کرده اند؟ ایران علیه چه کشوری می تواند از بمب اتم استفاده کند؟ علیه اسرائیل؟ اسرائیلی که حداقل 200 بمب اتمی دارد؟ در مورد کره شمالی این نکته را باید در نظر گرفت که کره شمالی وارث جنگ سرد است و دقیقا طوری با این کشور رفتار شده است که در بسیاری از زمینه ها کاملا عقب بماند و با وجود داشتن بمب در ضعف مفرط به سر برد. شاید بتوان گفت در دوران جنگ سرد، بین دو ابر قدرت جهان، داشتن بمب های اتمی اثر بازدارنگی داشت اما در اینمورد هم جای شک و تردید است.
اگر جمهوری اسلامی امروز بمب اتمی هم داشته باشد، اسرائیل باز هم می تواند از راههای دیگر منجمله با بکارگیری جاسوسان خود در ایران عملیات انجام دهد، باز هم می تواند به ترور دانشمندان ایرانی دست بزند، باز هم می تواند در سایتهای مختلف ایران خرابکاری کند، باز هم می تواند از طریق ویروسهای کامپیوتری علیه تاسیسات مختلف ایران عمل کند. داشتن بمب اتم جلوی اینگونه عملیات را نمی گیرد. بمب اتمی شاید تنها زمانی بکار آید که کشوری موجودیتش را کاملا در خطر ببیند و تازه این امر هم زمانی ممکن است که از نظر داشتن بمب، دست بالا را در مقابل دشمن داشته باشد. امری که در باره ایران صدق نمی کند. گفته ژاک شیراک رئیس جمهور اسبق فرانسه را باید بخاطر داشت. او گفته بود که قبل از اینکه موشک حامل بمب اتمی ایران به اسرائیل برسد، تهران کاملا ویران خواهد شد.
2 ـ در این استدلال که "اسرائیل با ایران مخالف است و نه با جمهوری اسلامی و اینکه حتی اگر یک حکومت ملی در ایران مستقر باشد باز هم اسرائیل بدنبال تجزیه ایران و یا حداقل تضعیف ایران خواهد بود" غفلتی بزرگ نهفته است. نادرستی این استدلال از اینرو نیست که اسرائیل از اهداف خود دست خواهد کشید بلکه نادرستی آن در این نهفته است که بر خلاف جمهوری اسلامی، یک حکومت ملی، در عین ساختن یک سیستم دفاعی موثر و حرفه ای برای میهن، مفت و مجانی دستاویز و بهانه در اختیار اسرائیل برای سیاستهای اش در جهت حمله و تخاصم نخواهد گذاشت. یک حکومت ملی، با شعارهای پوچ و بیهوده و روشهای نابجا، افکار عمومی را تحریک نخواهد کرد تا اسرائیل بتواند تجاوز خود را برای بخشی از جامعه یا افکار عمومی توجیه کند. از آنجا که حضور هشیار و یکپارچه مردم در صحنه های سیاسی ـ اجتماعی یک کشور برای تامین و تثبیت استقلال و آزادیها در تمام زمینه ها و ایجاد فضای لازم برای رشد و رفاه از ضروریات یک جامعه پویاست و عامل اجرایی این مهم نیز شکل گیری حکومتی ملی و مردمیست و حمایت از چنین حکومتی است که در واقع اساس بازدارندگی را در زمینه تامین امنیت ملی میسازد بنحوی که حکومتهای متجاوز حتی نتوانند فکر تجاوز و تعدی به آن کشور را در سر بپرورند. لذا باید اذعان کرد که این حمایت مردم از حکومت است که اساس بازدارندگی را می سازد و ما حتی در زمان تجاوز اسرائیل هم عملا دیدیم که مردم با وجود تمام مشکلات و معضلاتی که رژیم ایران برای مردم ایجاد و عرصه زندگی را بر آنان تنگ کرده، بدون اینکه کوچکترین امتیازی به رژیم بدهند با رفتاری استثنایی دنبال سیاست اسرائیل و اهدافش هم نرفتند و همین امر حتی در این رژیم نشان از نوعی بازدارندگی دارد که ریشه در تاریخ و فرهنگ ایران دارد. پس بجای اینکه بدنبال ساخت بمب اتم باشیم تا بتوانیم از خود دفاع کنیم، باید بدنبال ساختن دولت ملی باشیم و تلاش خود را در اینراه بگذاریم که کم هزینه ترین راه حل است. در اینصورت اسرائیل براحتی نخواهد توانست به ایران حمله کند. در عین حال باید اذعان کنم که اینجانب معتقد نیستم که با استقرار یک حکومت ملی، تمامی خطرات بکناری خواهند رفت اما برایم مسلم است که توان بازدارندگی ایران بسیار بالاتر خواهد رفت. یادآوری می کنم تجاوز اسرائیل به ایران، اولین جنگی بود که اسرائیل در آن شرکت می کرد بدون اینکه بخواهد بخشی از خاک آن سرزمین را بدست آورد. ایران در همسایگی اسرائیل قرار ندارد و تجاوز اسرائیل به ایران با اهدافی همچون نابود کردن تاسیسات هسته ای، تضعیف ایران و ایجاد از هم گسیختگی کشور در وجوه مختلف و احتمالا استقرار آلترناتیو مورد نظر خود همراه بوده است. این بمب اتم نیست که می تواند جلوی این نوع تجاوزات اسرائیل را بگیرد بلکه استقرار دولتی ملی ـ به مفهوم برآمده از رای عموم ملت ـ است که می تواند راه را بر زیاده خواهی های اسرائیل ببندد. فراموش نکنیم که این اسرائیل است که خود مشکل موجودیتی ذاتی دارد. آیا این سئوال را از خود کرده ایم که چرا تجاوز اسرائیل به ایران را کشورهای غربی نه تنها محکوم نکردند بلکه حتی افکار عمومی غرب بر خلاف بسیج وسیع در دفاع از فلسطین به کمک مردم ایران نیامد؟! اگر موقعیت اسرائیل اکنون در دنیا متزلزل شده است، اگر اسرائیل در افکار عمومی حتی در بین مردمان غرب نیز منزوی شده است بخاطر جنایتهای بی حد و مرزش در فلسطین است و اصولا یکی از علتهای حمله اسرائیل به ایران این بود که مسئله غزه به فراموشی سپرده شود که نشد. زیرا تنها جنایتکاری مانند نتانیاهو در توهم دائمی بسر می برد و گمان می کند با باز کردن جبهه های مختلف می تواند به پیروزی دست یابد.
3 ـ ساختن بمب اتمی امری انتزاعی نیست و دینامیک خود را دارد. مسلم بدانید که اگر ایران بدنبال ساختن بمب برود، در منطقه، عربستان و ترکیه و شاید مصر هم در همین زمینه گام بر خواهند داشت. این دینامیک یعنی قرار دادن منابع مهم این کشورها برای مسابقه با هم و برقرار کردن تعادل ضعفها. در حالی که درست برعکس اینکار را باید انجام داد! باید خاورمیانه را به منطقه ای غیر هسته ای تبدیل کرد و افکار عمومی را به این موضوع حساس نمود. اگر اینطور شود، اسرائیل بازنده خواهد بود زیرا این اسرائیل است که بنام حفظ موجودیتش بمب اتمی ساخته است زیرا این اسرائیل است که مشکلی موجودیتی دارد و این مشکل روزبروز بحرانی تر می شود. متاسفانه جمهوری اسلامی با سیاست هسته ای خود در این مدت 20 ساله، به کمک اسرائیل آمد. همیشه حیات سیاسی خامنه ای و نتانیاهو را لازم و ملزوم همدیگر دانسته ام. الان کسی خواستار کنار گذاشته شدن سلاح اتمی اسرائیل نمی شود در صورتیکه یک حاکمیت ملی در ایران می تواند این موضوع را در افکار عمومی پیگیری کند. اما رفتن بدنبال بمب اتمی از سوی ایران تنها به اسرائیل برای داشتن سلاح اتمی مشروعیت می دهد.
اما نکته آخر در باره یکی از نتایج مهم تغییر موضع دادن نسبت به امر غنی سازی است و آن اینکه با تمایل داشتن به اینکه ایران ـ در حال حاضر جمهوری اسلامی ـ به بمب اتمی دست پیدا کند، هر آنچه در باره مخرب بودن سیاست هسته ای و به باد دادن ثروتهای ایران و از دست دادن فرصت های رشد در این 20 سال اخیر مطرح شده غیر قابل قبول می شود. زیرا تمامی فعالیتهای جمهوری اسلامی برای غنی سازی توجیه می شوند. زیرا از دید سیاسی "بدست آوردن بازدارندگی توسط بمب اتمی" قابل ارزیابی نیست! پس هر چه هزینه شده است قابل توجیه می شود. آیا متوجه چنین موضوعی هستیم؟ یادآوری می کنم که اینجانب سیاست غنی سازی در ایران را پرهزینه ترین پروژه قرن اخیر خوانده ام و بر آن اصرار دارم و استدلال و حساب و کتاب در اینباره نیز چندان منشکل نیست.
عزیزان، هموطنانی که می دانم عرق ملی دارید باور کنید در این فضای هیجانی پا گذاشتن به این وادی، تسلیم شدن به اصل قدرتمداری است، تسلیم شدن به جمهوری اسلامی و کمک کردن به اسرائیل می باشد. به امید ساختن بمب اتمی بودن، ما را از پرداختن به رژیم باز می دارد و فراموش می کنیم که این رژیم جمهوری اسلامی است که ما را در ضعیف ترین وضعیت قرار داده است.
ماجرای گروگانگیری و نتایجش را نباید فراموش کرد آنها که از دیوارهای سفارت بالا رفتند اکثرا نیت بد نداشتند، اکثر آنها برای مبارزه با سلطه امریکا اینکار را کردند. نتیجه اش را دوست و دشمن بخوبی می دانند. به کسانی که خواهند گفت نوشته شما خواسته اسرائیل است بطور شفاف می گویم دقیقا خواسته اسرائیل این است که ایران بدنبال بمب اتمی باشد. چنانچه اسرائیل به دروغ 30 سال است ادعا می کند ایران تا چندی دیگر صاحب بمب اتمی خواهد شد. اسرائیل ایرانی ضعیف می خواهد و بمب اتمی و یا تلاش برای بدست آوردن بمب اتمی ایران را در ضعف مفرط قرار خواهد داد. آنها ایرانی حقیر می خواهند چنانچه کره شمالی بمب اتم هم دارد اما در وضعیتی حقیرانه بسر می برد. باور کنید اسرائیل نگرانی از بمب اتمی ایران ندارد نگرانی اسرائیل از ایرانی قوی، مستقل و آزاد و در حال رشد می باشد. بدنبال ساختن این ایران باشیم.
من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم، تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال
با احترام
مهران مصطفوی
20 مرداد 1404
