بَر بام وُ بَر وُ بومِ جهان سوگِ تو غمرنگ

گُلشاخۀ خم گشته به آوایِ غماهنگ

هنگامه نگه! رَختِ سیه بر تنِ جان کرد

بنشسته پریشان وُ ستم دیده شباهنگ:

آوازِ من از رفتنِ تو بانگِ جگرسوز

ای مُویه چه جویی تو از افسانۀ اورنگ (1)

خاری که خَلَد در دلِ خاتونِ زمین وای

فرگردِ(2)شگفت آورِ سرماییِ شترنگ (3)

با گریه نگار از دلِ آیینه گذر کرد

هان سایۀ خاکسترِ او در برِ اَرژَنگ (4)

شادی پَر وُ بالی زد وُ از شهرِ کُهَن رفت

اندوهِ سِتُرگی شده پروازِ گرانسنگ

تابوتِ تو بر شانۀ شب گریۀ آتش

در سوگِ تو اِستاره به تاریکی وُ دلتنگ

خورشید وُ مَه اینک همه بی تاب وُ توان اند

هر واژۀ توفان زده افتاده پُر آژنگ

ژرفایِ هنر از تو به نام وُ به نشان است

تابنده وُ توفنده شِگَرفی تو به شبرنگ

پاینده پگاهی وُ شکیبا به در وُ دشت

روشن زِ نگاهت؛ تو شکوفندۀ گُل سنگ

آتشکدۀ شعرِ درخشانی وُ عشقی

نوآوریِ رنگِ گرانمایه خوش آهنگ

پژمرده دلِ واژه ازین رفتنِ ناگاه

آزُرده زِ بیداد وُ زِ مرگیم وُ زِ نیرنگ

این آمدن وُ رفتن وُ این جادویِ جان چیست!؟

این زندگی وُ مرگِ هماغوش وُ هماهنگ

تندیسِ تو زیبایی وُ از مِهرِ دل انگیز

خنیاگرِ اندیشه خردمندیِ سیرنگ(5)

نامِ تو همه فَرّ وُ شکوهست وُ نَمیرَد

هنگامۀ جاویدِ جهان گوهرِ فرهنگ

این چامه بخوانید وُ برقصید وُ بیایید

با باده به بزم وُ همه با چهرۀ گُلرنگ