طی این مقاله بر آنم که به جز اسرائیل که طی نبرد هواپایه ۱۲ روزه از جمله خواهان ایجاد شرایطی برای تغییر جمهوری اسلامی بود، همه کشورهای فعال دیگر میدان، بخش بزرگی از تلاش خود را بر توقف جنگ و حفظ جمهوری اسلامی صرف کردند.
۱- دولت امریکا با این که خود شریک اصلی اسرائیل در این نبرد بود و به بمباران سنگین تاسیسات هسته ای ایران پرداخت، در پایان روز دوازدهم وارد میدان میانجیگری شد و اسرائیل را وادار به قبول آتش بس کرد. کاخ سفید رسما اعلام کرد که هدف حملات تغییر رژیم نیست؛ بلکه متوقف سازی برنامه هسته ای ایران است.
۲- امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه گفت: تلاش برای تغییر رژیم ایران از طریق قیام خارجی یا بمباران، اشتباه استراتژیک است.
۳- قدرت های اروپایی عموما خواهان خویشتن داری، آتش بس، کاهش تنش و بازگشت به گفتگوهای دیپلماتیک شدند.
۴- کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس با محوریت سعودی و قطر، با فشار سنگین دیپلماتیک بر واشنگتن برای توقف نبرد تلاش بی وقفه ای کردند.
۵- ترکیه نیز با تلاش سنگین دیپلماتیک، ضمن محکوم نمودن حمله به ایران، ۱۱ نوبت خواهان پایان یافتن فوری عملیات شد.
۶- روسیه و چین نیز از پیش به کاروان مخالفت دیپلماتیک با ادامه این نبرد پيوسته بودند.
به هر روی، طی نبرد ۱۲ روزه، جز اسرائیل، هیچ کشور معتبر دیگری رسما خواهان تغییر رژیم در ایران نبود؛ سهل است که حتی ایالات متحده به رغم مشارکت در حمله به ایران، در نقش میانجیگر وارد میدان شد و در کمال شگفتی غیر از اسرائیل، جمهوری اسلامی هم پذیرای این میانجیگری شد.
به راستی چرا قطر، عربستان، ترکیه، امریکا، فرانسه و...اراده پنهان و آشکارشان را بر خاتمه دادن به جنگ بکار گرفتند؟ چه بهره ای از این تلاش می برند؟!
ناسازگاری بین تکه‌های وجود آدمی، مصطفی ملکیان
حجاب، زن کُشی است، کمال داوود (هفته نامه لوپوئن)
