قرارداد کرسنت یکی از سیاسی‌ترین و جنجالی‌ترین پرونده‌های صنعت نفت و گاز ایران در دوران جمهوری اسلامی است.

این قرارداد برای فروش روزانه معادل ۵۰۰ میلیون فوت مکعب گاز ترش میدان نفتی سلمان در سال ۱۳۸۱ و در زمان وزارت بیژن نامدار زنگنه در دولت هفتم بین شرکت کرسنت پترولیوم و شرکت ملی نفت ایران منعقد شد.

با این حال، در یکی از دادگاه‌های مربوط به قرارداد کرسنت، ایران به‌دلیل پایبند نماندن به این قرارداد به پرداخت ۶۰۷ میلیون دلار غرامت به شرکت کرسنت پترولیوم محکوم شد.

مصادره اموال شرکت ملی نفت به نفع کرسنت

شرکت ملی نفت ایران در پنج کشور بریتانیا، چین، سنگاپور، هلند و هند دفتر داشت.

پس از مصادره دفاتر لندن و روتردام، اکنون این شرکت دیگر هیچ دفتری در اروپا ندارد.

اسماعیل بقایی، سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی، بهمن ماه ۱۴۰۳ گزارش‌ها درباره توقیف یک ساختمان دیگر شرکت ملی نفت ایران در روتردام هلند را «غیر‌دقیق» خواند، اما روشن نکرد که چه اتفاقی در مورد این ساختمان افتاده است.

بر اساس گزارش‌های منتشر شده، با وجود مخالفت شرکت ملی نفت ایران، واگذاری ساختمان این شرکت در روتردام در ازای بدهی ۲.۶ میلیاردی آن به شرکت اماراتی کرسنت، تایید شد و ساختمان رسما به شرکت هوول (Heuvel) تعلق گرفت.

این ساختمان که طبق حکم داوری بین‌المللی توقیف شده بود، ۳۱ فروردین ۱۴۰۲ طی یک مزایده عمومی به این شرکت واگذار شد.

روزنامه شرق گزارش کرده است شرکت ملی نفت ایران پیش‌تر در دفاعیه‌ای از دادگاه هلند خواسته بود از آنجا که این ساختمان تحت مالکیت یک شرکت دولتی بوده و بر اساس قوانین بین‌المللی، اموال دولتی باید از توقیف و مزایده مصون باشند، مزایده فروردین ۱۴۰۲ ابطال و مالکیت ساختمان به شرکت ملی نفت بازگردد.

در مقابل، شرکت برنده مزایده و خریدار ساختمان با بیان اینکه ساختمان را در یک مزایده قانونی خریداری کرده است، تاکید کرده بود مالک رسمی ساختمان محسوب می‌شود.

در نهایت، دادگاه تمامی درخواست‌های شرکت ملی نفت ایران از جمله بازپس‌گیری ساختمان را رد کرد.

روزنامه دولتی ایران نیز در گزارشی دلیل توقیف این ساختمان را مطالبات مربوط به لغو قرارداد کرسنت ذکر کرد.

این روزنامه این زیان را نتیجه «سیاسی‌کاری سایه‌نشینان» به‌دلیل لغو قرارداد کرسنت خواند.