وقتی برای فراخوان ۲۵ بهمن دستگیر شدم، بازجویم می‌گفت چرا فراخوان را برای رفع حصر میرحسین موسوی دادی، اگر برای اعتراض به گرانی داده بودی، خودم هم می‌آمدم.

چشم‌بند روی چشمهایم بود، رو به دیوار بودم، هیچ چیزی نمی‌دیدم، فقط متوجه بودم اتاق خیلی سرد است و همه طرفش را شیشه‌هایی تیره پوشانده.

خنده تلخی کردم، گفتم آزاد شدم این بار فراخوان برای اعتراض به گرانی بدهم، می‌آیی؟
با قاطعیت گفت می‌آیم!

گفتم پس چشم‌بندم را بردار ببینمت، آن روز بفهمم دروغ نگفته‌ای.

نگذاشت چشم‌بند را بردارم.

من آزاد شدم، آنقدر تعهد باید می‌دادم که ندادن فراخوان اولینش بود، من اصلاً به هیچ چیز نباید اعتراض می‌کردم! فقط اجازه داشتم نفس بکشم.

من فراخوان نمی‌دهم. اما یک سؤالم را دوست دارم کسی پاسخ بدهد؛
اگر کسی امروز بخواهد فراخوان اعتراض به گرانی بدهد، آیا مجوزی می‌دهند؟

نمی‌گویند وضع حساس است!

شاید آن دکتر داروسازی که گفت پس از سه سال بیکاری کنترلم را از دست دادم و اولین رهگذری را که لباس روحانیت داشت کشتم، با آمدن به آن تجمع مشکلش را فریاد می‌کرد و دیگر امروز یک قاتل نبود.

شاید آن دکتر دامپزشکی که بعد از دستگیری گفت برای گذران زندگی در خط ولنجک به بام تهران مسافرکشی می‌کرده، آنقدر فشار زندگی را تحمل کرده که ناگهان مبادرت به قتل کرده، می‌آمد و می‌گفت؛ آهای حاکمان! ما از این گرانی‌ها و بیکاری‌ها، از نداری‌ها خسته شدیم!

شاید او امروز دیگر یک قاتل نبود...

این دو در همین یک هفته شدند قاتل و هزارها مورد در گوشه و کنار کشور وجود دارند که اصلا دیده نمی‌شوند.