فرزانه روستایی

وقتی تهران را با دیگر پایتخت های منطقه مقایسه می کنیم شاهد دو تفاوت اساسی هستیم. اول اینکه زنان در پایتخت کشورهای منطقه تقریبا غایب و شهروند درجه چندم هستند که در معادله های ملی به حساب نمی آیند. دوم اینکه از رفتار زنان این حس دریافت نمی شود که آنها آوانگارد و پیشتازند یا با حاکمیت مشکل خاصی داشته باشند.

در ایران زنان نه تنها پیشتازند، بلکه سنگ زیربنای همه دردسرهای حاکمیت و تحولات سیاسی اند، زیرا ما حاکمیت سرکوبگر زبان نافهمی داریم که اساسا خلاف جهت زنان و مادران کار می کند. تغییرات پوشش زنان نیز که هر روز آپدیت می شود نشانه این است که اوضاع هر روز دارد تغییر می کند و دیگر به گذشته باز نمی گردد.

یکی از نمادهای تغییر در تهران که بتدریج در کشور گسترش خواهد یافت شمار دخترانی است که با بالاتنه کوتاه و زیبا در خیابان رفت و آمد می کنند و شمار آنها هر روز بیشتر به چشم می آید. آنها از مرز حجاب که هیچ، حتی از استانداردهای دو سه سال اخیر خود نیز پیشی گرفته اند، زیرا وقتی سیکس پک دارند ، یعنی هزینه ورزش و بدسازی می پردازند، کاملا سلامتند و حتی از مرزهای بی حجابی نیز عبور کرده اند و از کسی نمی ترسند.

نمایندگی کشورها و سفارتخانه ها این تحولات را می بینند و کارشناسان آنها نیز می دانند که عمیق شدن دره بین مردم و حاکمیت نشانه های چه بحران عظیمی است. این صحنه ها نشان می دهد که جامعه ایران در آستانه انفجار است. زیرا حاکمیت یا توانایی کنترل امور اجتماعی را از دست داده است و یا از ترس یک Big Bang که همه انتظار آن را دارند امور را رها کرده است.

احتمالا حماس نیز به گزارش نمایندگی سیاسی کشورهای منطقه از ایران دسترسی دارد و می داند که قالیچه حضرت سلیمان که آخوندها ۴۶ سال بر آن سواری می کردند بیش از هر چیز دیگری سوراخهای فراخ دارد تا جایی برای اتکا. بی شک حماس برای امضای قرارداد صلح با اسراییل و آزاد کردن ۲۱ اسیر اسراییلی استدلال خود را دارد، اما اینکه جمهوری اسلامی دیگر نه پول دارد و نه نفوذی در منطقه بیش از دیگر عوامل باعث فاصله گرفتن آنها از ایران شد. آنها دیدند که پیجرها چه بلایی بر سر حزب الله آورد و جنگ ۱۲ روزه چگونه سرداران سپاه را در همان دو سه روز اول درو کرد. آنها می بینند که رهبر جمهوری اسلامی عملا زندگی مخفی را در پیش گرفته است و شرایط اقتصادی ایران عملا در مرز فاجعه قرار دارد.