آبتین نیکمنش

این سومین پاییزی است که منابع اقتدار نظام در آن چون برگ خزان میریزد.

گویی این طوفان بلایی که از پاییز ۱۴۰۱ آغاز شد، گاه جهت بحرانش از داخل به خارج و بالعکس جا به جا می‌شود ولی سر آرام گرفتن ندارد.

در این ۳ پاییز بنیان افکن،بنیان های اقتدار حکومت هر لحظه در حال فرسایش،ترک برداشتن و فرو ریختن است.
اول از بحران فزاینده سلطه در داخل آغاز شد...

لحظه ای که حجاب اجباری به عنوان یکی از مهم ترین نمادهای حاکمیت اسلام سیاسی و ابزار سرکوب روانی جامعه،خاکریزش فتح شد و میلیون ها زن در هر خیابان و هر کوچه،هر روز و هر شب شدند نماد نه به جمهوری اسلامی و عامل فرسایش اقتدار و اعتبار گفتمانش.

سال بعدش،هفتم اکتبر که قرار بود مرهمی بر زخم های نظام باشد،به سرطانی فزاینده در عمق جانش بدل شد!
پس از ان روز نفرینی،پی در پی ضربات تحقیرکننده نظامی و اطلاعاتی،هر روز بیش از دیروز،روایت اقتدار نظام را بی اعتبار میکرد.

این دومینو در سال بعدش به ضربات کمرشکنی رسید که رویای هلال شیعی و اقامه نماز در قدس را برای همیشه محو کرد.

شکستن پر شتاب مهره های درشت ستون فقرات محور مقاومت،چیزی از بازدارندگی ادعایی باقی نگذاشت و هر چه در چهار دهه گذشته، رشته شده بود،پنبه شد،نه بشار اسدی دیگر بود و نه نصراللهی،آن قدری که رهبر نظام هر هفته تاکید کند یه وقت فکر نکنید ما ضعیف شدیم ها.

از شانش بد،دولت مطلوب براندازان و اسرائیل هم در آمریکا بر سر کار آمد و کار به جایی رسید که دیگر پروژه خرد کردن استخوان های نظام، از محدوده برون مرزی گذشت و به قلب تهران رسید تا دیگر قطعات تصویر ترک خورده اقتدار نظام را هم نشود کنار هم گذاشت و به هیچ ضرب و زوری به هم بند زد.

خروجی این احوالات،عقیم شدن نظام تصمیم سازی شد،به طوری که نه قرار است حجاب آزاد باشد و نه قرار است با خاطیان، برخورد شود، نه میشود کسری بودجه را تاب آورد و نه شهامت گران کردن بنزین را دارند و نه میتوان مثل گذشته برای غرب گردنکشی کرد و نه میتوان در برابرشان تسلیم شد.

اکنون که دو گزینه تسلیم مطلق یا تقابل مجدد در برابر نظام است،رهبر مفلوکش میداند که هر نوع عقب نشینی می‌تواند به فروپاشی بساطش ختم شود و ازینرو دلخوش است به پول نفتی بخور و نمیر و قوای سرکوبش،تا این نظام رنجور و سرطانی را حتی به قیمت جنگ،زنده نگه دارد اما پول نفت هم که مثل خون برای بدنه سرکوب است،در حال کاهش است و هر لحظه ممکن است در سایه این ضعف ها، شورش داخلی با ضربه ای خارجی پیوند بخورد.

حکومتی که هم زیر پایش در داخل خالی شده و هم هیچ جای پایی در خارج ندارد،گویی در وقت اضافه زندگی می‌کند!
به راستی که علی مانده و حوضش .