از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بی زاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم
آوار پریشانی ست، رو سوی چه بگریزیم؟
هنگامه ی حیرانی ست، خود را به که بسپارم
تشویش هزار " آیا " وسواس هزار " اما "
کوریم و نمی بینیم ، ور نه همه بیماریم
دوران شکوه باغ، از خاطرمان رفته است
امروز که صف در صف، خشکیده و بی باریم
دردا که هدر دادیم، آن ذات گرامی را
تیغیم و نمی بریم، ابریم و نمی باریم
ما خویش ندانستیم ، بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم!
من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم "حسین منزوی"
آری هنگامه ی حیرانی است !حیرانی ازسر نوشتی که خود برای خویشتن رقم زدیم .سرنوشتی تلخ !که دریک نئشه همگانی زمام خود را بدست کسی دادیم که هیچ حسی نه نسبت به وطن داشت ونه به باشندگان آن!مردی که نخبگان را پست کرد وسفله نامردمان را برکشید .
تن به حقارتی دادیم که ماحصل آن آن جیزی جز ویرانی ونکبت نبود!کشیدن یک کشور از اوج به حضیض !حاکم کردن فضائی رعب انگیز بر جامعه.فضائی که در آن جز تخم تحقیر، نفرت وسنگدلی افشانده نمی شود!
تحقیر وتهدیدی چنین سخت ووهم آور که حتی برکودکانمان نیز رحم نمیکند.
در شهری که سعدی از زمزمه محبت معلمان سخن می گوید وکشاندن کودک به مکتب در روز جمعه ! روح ظریف وشکننده پسرک دوازه ساله شیرازی آنچنان از تهدید وارعاب ناظم مدرسه در هم می ریزد که طاقت نمی آورد ودست به خودکشی می زندونهایت جان می سپارد .
کیست مسئول این مرگ درد آور .این پیکر کودک دوازده ساله نبود که چنین در هم شکست ونابود شد .این پیکر در هم شکسته ملتی است که روزانه بار ها وبارها توسط این حکومت تحقیر می شود ودم بر نمی آورد.
همه ما درقبال این مرگ مظلومانه پسر دوازده ساله که با وجود تمام تلاش های پدر ومادر که ببهای کار سنگین بر خود تلاش کردند با نهادن کودکشان در یک مدرسه خصوصی وایجاد فضائی آرام در خانه محیطی امن برای کودکشان فراهم سازند! تا فرزند بدور از استرس های حاکم بر جامعه تحصیل کندو بربالد. غافل از آنکه هیچ محیطی از طاعون نازل شده بر این سرزمین در امان نیست. ناظم مدرسه نه درسیمای مشفقی دلسوز بل شکنجه گری بر صحنه ظاهر می شود که با شکنجه روحی کودک اورا به خودکشی وا میدارد ."بکجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را؟" همه مسئولیم در برایر جنایتی که روح وروان یک کودک دوازده ساله را این چنین در هم ریخت .ما چنان درگیر مسائل بزرگ گردیده ایم که اخباری چنین قلب های سنگ گشته ما را در هم نمی فشارد ."ما مسائل بزرگی داریم !" ما در جنگ با اسرائیل هستیم مرگ یک کودک دوازده ساله دیگر چه رقمی است ؟
"دردا که هدر دادیم ، آن ذات گرامی را
تیغیم و نمی بریم ، ابریم و نمی باریم"
