شهر پر از خنده شد، و نغمه‌ طعنه از کوی و برزن برخاست.

گفتند: «تا امروز سرداران را در میدان دیده بودیم، این نخستین بار است که سرداری را در مجلس نامحرمان می‌بینیم!»

و خنده‌ای تلخ در جانِ مردم نشست.

در تالارِ قدرت، آنان که باید ببینند، دیدند و خاموش ماندند.

یکی گفت: «این چه رسوایی است؟»

دیگری آهی کشید و گفت: «او خود نکرد تقصیر، دستگاه چنین آفرید.»

و آن‌که بر فراز همه نشسته بود، تبسمی سرد بر لب آورد و گفت:

«بگذارید سخن گویند، تا مردم خیال کنند آزادند.

در سرزمینی که از نان گفتن بیم است، از شمخانی گفتن باکی نیست.»

چنین شد که چند روزی گذشت و خبر به فراموشی پیوست.

آب از آسیاب افتاد، نفت از چاه برآمد، و روزگارِ عادی و دلارانه از سر گرفته شد.

خلق دانستند که در این ملک، هیچ آواری جاودان نیست؛

هر فرو‌ریختنی عمری سه‌روزه دارد، و پس از آن، خاکسترش را فراموشی می‌روبد.

در گوشه‌ای از شهر، شاعری گفت:

«در سرزمینی که مردان در خاک نماز گزارند و در تالار ناز کنند،

آوار نه از سنگ، که از سکوت می‌بارد.»

دیگری پاسخ داد:

«در دیاری که قدرت تنها نظاره می‌کند و داوری نمی‌کند،

هیچ فاجعه‌ای پایان ندارد؛ تنها لباس عوض می‌کند.»

و چنین است سرگذشت مردی که خاک و عیش را به یک میزان آزمود

در کشوری که حافظه‌اش کوتاه است و فراموشی‌اش دیرپا.

پارسا زندی (مشاور حقوقی )