برای همکلاسی وُ دانش آموزِ نوجوان وُ از دست رفته مان: سام زارعی

نگه کن چهره ام شادست وُ خندان
صدایم سرخوش از آهنگِ رخشان
حواسم سایه ای رقصان وُ بی تاب
چو خورشیدی نگاهم گرم وُ شاداب
هیاهویِ شگفتم بی نشانه
دلم پروانه ای در راهِ خانه
میانِ برگهای رنگ وُ وارنگ
درین خلوت من وُ رؤیایِ خوشرنگ
گذرگاهِ پَرَندِ پاکِ بُستان
سِپِهرِ ابری وُ احساسِ باران
صدایِ قمری وُ بالِ کبوتر
چه پردیسی وُ سِحری سایه گُستر
خزانست وُ زمین زیبا وُ نایاب
غزل چون آتشی در چشمه ای ناب
منم شاگردِ بازیگوشِ دانش
نسیمِ تابشِ دستِ نوازش
گهی لِی لِی کنان می خوانم آواز
گهی همچون پرستو سویِ پرواز
سپارم کاغذین قایق به جوبار
به دنبالش روم تا پیشِ دلدار
سرودِ شادی ام! در دل شکُفتی
تو بانگِ عاشقی آیا شنُفتی!؟
به من گفتی: عزیزِ دل کجایی؟
مرا با نغمه هایت آشِنایی
میان سبزه وُ فوارۀ آب
مرا پیراهنی همرنگِ مهتاب
قَلَم در دست وُ دفتر شد مُنَوَّر
که مشقِ عاشقی باشد مُعَطَّر
هوا حسِ قشنگِ تازۀ راز
حضورِ زندگی هر لحظه آغاز
ستاره شب پره بر بامِ دنیا
بخواهی یا نخواهی دیده بگشا
مرا با کودکی پیوندِ جانست
خدا داند که دلبندِ جهانست
نگاهِ مادرم پشت وُ پناهم
پدر جانم چو کوهی تکیه گاهم...
ولی در مدرسه رنجست وُ آزار
زبان وُ ذهنِ ما آزُرده بیزار
در وُ دیوارِ آن دلگیر وُ زندان
گهی وحشت؛ معلم گه نگهبان
زِ زنگِ مرگ تن می لرزد اینجا
تو گویی باز تنبیه است وُ حاشا
اساسِ درس وُ تعلیمِ شما ترس
کلاسِ درس وُ آموزش همه یأس
همه الفاظِ زشت وُ تُهت آلود
زِ فُحش وُ خشمِ خود ناظم چه خشنود
مدیر آموزگار وُ ناظمِ مرگ
به زیرِ پا فکنده شوکتِ برگ
تنم از ترس می لرزد چو بیماری
زِ تهدید وُ زِ توهین وُ زِ خواری
زِ تحقیرِ شما لبخندِ من مُرد
غمی سنگین رسید وُ جانِ من بُرد...
کجایی قاصدک؛ جانانِ ما کو
وُروجک نازنین شادانِ ما کو
کنارِ مدرسه در انتظارم
منم مادر بیا من بیقرارم
پدر سر در گریبان وُ هراسان
کجا باور کُنَد مرگِ گُلستان
جوابِ کُشتنِ عشقم کُجا شد
دُرُشتی وُ گزند وُ ناسزا شد
مرا این زندگی بی تو مبادا
که نامم از قلم افتاده بادا
ترا با باغِ گُلها الفتی بود
میانِ مهر وُ ماه ات رأفتی بود
درختِ بهمن وُ مینایِ غمگین
زِ بُهتِ رفتنت تنهایِ مِسکین
نمی تابد دگر در سینه جز درد
چراغِ قصه های هر سخن سرد
گُلی گُم شد نگاری نازنینی
ازآن اشکی شدم بغضِ حزینی...