سال‌ها گذشته، اما تصویر گلناز از ذهنم پاک نشده است. هر بار که خبر قتل دختری جوان را می‌شنوم، چشمان او در مقابلم جان می‌گیرد.

چند روز پیش، سارینا رستمی، دختر شانزده‌ساله‌ای دیگر در سرپل ذهاب به دست مردی از خانواده‌اش کشته شد. جرمش این بود که نمی‌خواست ازدواج کند. می‌خواست درس بخواند، شاغل شود، روی پای خودش بایستد.

برای او هم مراسم گرفتند، در کل داوود هم بخاک سپردند. حتماً هم‌کلاسی‌هایش شرکت کردند، حتماً مادرش بر سر و صورت خود می‌زد، و شاید هم گفتند "خودکشی کرده" تا قاتلش پنهان بماند.

نه گلناز نخستین دختر شانزده‌ساله بود، و نه سارینا آخرین او. دلم می‌سوزد برای "دختربعدی".

خشمگینم از بحرانی که مردانگی را در کشور من بیمار کرده است.

چگونه ممکن است پدری، چنین آسان، دخترش را بکشد؟ چگونه ممکن است پدری در نزدیکی کرمانشاه، دخترش را زیر ماشین خود بگیرد و به قتل برساند؟

چرا قتل زنان در ایران به عادت بدل شده است؟ در طول یک هفته، ده زن جوان بدست مردهای خانواده کشته شدند.

شما، مردانی که زن، دختر و خواهر خود را می‌کشید، از همان حکومتی دفاع می‌کنید که آزادی را می‌کشد. شما، بی‌آن‌که بدانید، مأمور و پلیسِ درونیِ همین حکومت‌اید. شما شریکِ قانونیِ قدرتی هستید که زن را "ملک و اموال" خود می‌داند.

روش خود را عوض کنید؛ وگرنه روزی مجبور خواهید شد و آن روز دیگر هیچ آبی صورت‌تان را پاک نخواهد کرد.

ناهید حسینی