* آنقدر از اعدام و شکنجه و زندانهای جمهوری اسلامی گفتیم و شنیدیم که همانند یک روال عادی، دیگر نه تعجبی را برمیانگیزد و نه حتی همدلی درخوری نسبت به قربانیان!

* آنقدر از دزدی و چپاول و غارت گفتیم و شنیدیم که اگر ادعا شود در جمهوری اسلامی یک مسؤل پاکدست هم میتوان یافت، برای کسی باور پذیر نیست و جز خنده ای تلخ بر لب نمی نشاند!

* آنقدر از ویرانی و تخریب محیط زیست مان شنیده ایم که دیگر نه خشک شدن دریاچه ارومیه تعجب برانگیز است و نه مردن رودخانه ها، و نه هدر رفتن ذخایر هزاران ساله آب های زیر زمینی و غیرقابل سکونت شدن بخش های بزرگی از کشور!

* آنقدر از سیل مهاجرت نخبگان و سرمایه های انسانی کشورمان که برای نجات زندگی خود و آینده فرزندانشان ناگزیر از ترک کشور می‌شوند شنیده ایم که بی نصیب شدن مردم ایران از خدمات آنها امری محتوم و پذیرفتنی شده است!

* آنقدر از بی کفایتی و ناکارآمدی حکومت در عرصه های مختلف گفتیم و شنیدیم که واگذاری امور پیچیده اداره کشور به مشتی رجاله بی سر و پا، امری کاملا عادی شده است!

* آنقدر از ویرانی کشور و سقوط تمامی شاخص های توسعه و پیشرفت و بی اعتباری جهانی ایران گفتیم و شنیدیم، و آنچنان اعداد و ارقام و مقیاسهای هشدار دهنده نزد ما بیمعنا شده اند که دیگر صدای زنگ‌های خطر را که میتواند تهدیدی جدی برای موجودیت تمدنی ایران زمین باشد، شنیده نمی شود!

* و آنقدر در چنبره مصائب و بحران‌های ریز و درشت از هر سو گرفتار آمده ایم که راه نجات و خروج از این باتلاق را نمی شناسیم ، بیهوده دست و پا میزنیم اما با هر تلاش بیحاصلی بیشتر در باتلاق فرو‌میرویم، نسبت بهم بدبین و بی اعتمادیم، منافع و مصالح فردی و گروهی خود را مقدم بر مصالح جمعی و نجات از این باتلاق میدانیم، نخبگان مان با اینکه میدانند راه گذار از این وضعیت بحرانی و نجات کشور، قبل از هرچیز عبور از منیت ها و خودمحور بینی هاست، اما همچنان حاضر نیستند حول یک شخصیتی که بیشترین اعتبار اجتماعی و شناخته شدگی بین المللی را دارد، برای هدایت جنبش گذار گرد هم آیند

شاید تنها یک راه برای ایران و ایرانیان مانده است، تلاش برای سامان دادن یک اقدام بزرگ و همکاری ملی برای نجات ایران، و در این مسیر تک تک ما ، در هر موقعیتی که هستیم، هم‌ مسؤلیم و هم موثر!

راه و راهبر هر دو‌ روشن است، بر ماست که قدم در راه گذاریم، اگر نمیخواهیم نفرین شدگان تاریخ و نسلهای آینده باشیم !