شوربختانه, این همکاری ها که با تکیه بر دوستی تاریخی و پیشینه غنی تمدنی و فرهنگی دو ملت ایران و یهود پایه ریزی شده بود, با شورش ویرانگر ۵۷ از هم پاشید و با روی کار آمدن جمهوری شرور اسلامی, سیاست دشمنی و ترور علیه اسرائیل, جایگزین روابط متوازن دو کشور در دوران پهلوی شد.

اما امروز, همان‌گونه که خورشید برای همیشه در پس ابر نمی‌ماند، این واقعیت نیز آشکار ‌گردیده است که پیوند چند هزار ساله دو ملت ایران و اسرائیل، پیوندی گسست ناپذیر است؛ پیوندی که از فرمان کوروش بزرگ برای بازگشت یهودیان به اورشلیم آغاز شده و تا همزیستی مسالمت‌آمیز جامعه یهودی در ایران در طول قرون, ادامه یافته است. این دوستی دیرینه, واقعیتی است که فراتر از سیاست و قدرت، در عمق حافظه تاریخی دو ملت ریشه دوانده است.

نیروهای میهن دوست و واقع‌ گرای ایران، اهمیت همکاری با کشوری همچون اسرائیل را که دارای ظرفیت بالای فنی، اقتصادی و فرهنگی می باشد, درک می‌کنند و بر همین اساس, برقراری دوباره روابط سیاسی, اقتصادی, فرهنگی و علمی دو کشور را, که تنها با از میان برداشتن جمهوری ترور اسلامی ممکن خواهد بود, گامی مهم در جهت پیشرفت ایران و بازسازی جایگاه تاریخی آن در جهان می‌دانند.

مکانیسم ویرانگر جمهوری اسلامی در تقویت نیروهای تروریستی منطقه, که از واقعیت وجودی آن برمی خیزد, نشان داده است که بود و نبود صلح و ثبات و آرامش در خاورمیانه, با بود و نبود این نظام مخوف, رابطه مستقیم دارد. هم از این روست که منافع واقعی خاورمیانه با منافع ایران و اسرائیل گره خورده است. منطق تاریخی و جغرافیایی خاورمیانه, دوستی و همکاری و اتحاد راهبردی دو کشور ایران و اسرائیل را می طلبد. تنها از این راه است که می توان به نابودی جمهوری نکبت اسلامی و احیای عقلانیت، ثبات و توسعه در خاورمیانه رسید. اینجاست که نقش اسرائیل در چگونگی تقابل با این حکومت شرور برجسته می گردد