در کنار فوتبال، او مدتی نیز ریاست فدراسیون سوارکاری را برعهده داشت و در گسترش زیرساخت‌های ورزشی ایران نقش مهمی ایفا کرد. با پشتیبانی دفتر شهبانو فرح پهلوی، پروژه‌هایی برای توسعه ورزش‌های پایه، تربیت مربیان جوان و ساخت مجموعه‌های ورزشی در سراسر ایران آغاز شد و ایران را در دهه ۱۳۵۰ به پیشرفته‌ترین کشور آسیایی در عرصه ورزش بدل کرد.

با وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، آتابای همانند بسیاری از مدیران دوران پهلوی، ناگزیر از ایران خارج شد. او همراه با محمدرضاشاه پهلوی و شهبانو فرح ایران را ترک کرد و پس از درگذشت پادشاه فقید در سال ۱۳۵۹، در نیویورک اقامت گزید. در آنجا به‌عنوان رئیس دفتر شهبانو فرح پهلوی فعالیت خود را ادامه داد؛ نقشی که نشان از اعتماد عمیق شهبانو به او داشت. او نه‌فقط مسئول دفتر شهبانو بود، بلکه در برنامه‌های فرهنگی و خیریه مرتبط با جامعه ایرانیان مهاجر نیز حضور فعال داشت.

زندگی کامبیز آتابای ترکیبی از نظم، تدبیر و میهن‌دوستی بود؛ مردی که از میدان‌های چتربازی تا ریاست فوتبال آسیا، همواره نام ایران را با افتخار بر زبان می‌آورد. امروز، یاد او برای بسیاری از ورزش‌دوستان و نسل‌هایی که فوتبال ایران را در شکوه دهه ۱۳۵۰ به خاطر دارند، یادآور عصری است که فوتبال ایران نه با شعار، بلکه با مدیریت، دانش و عشق به پیشرفت در جهان، شناخته می‌شد.