فرزانه روستایی

کسی که خودسوزی می کند صدای اعتراض او از سوی کسی که باید شنیده نشده است. بدن او رسانه می شود اطلاع رسانی می کند و شعله های آتش به جای او سخن می گوید. این مرگ ابزار خوب دیده شدن کسانی است که دستشان از همه جا کوتاه و تحقیر شده اند. آتش نماد فریاد خاموش و علامت له شدن کرامت انسانی و بی ابزاری بی پناهان برای شنیده شدن است. خود سوزی مخاطب دارد و مخاطب آن حکومت، دولت و نهادهای ظالم است. احمد بالدی جوان ۲۰ ساله ایرانی عرب اهواز دقیقا به همین دلایل چند روز پیش در اعتراض به توحش ماموران و لات های شهرداری که شروع به تخریب دکه خانوادگی او کرده بودند خود سوزی کرد و پس از چند روز در بیمارستان درگذشت.

سکوت در برابر ظلمی که به یک هموطن کرد با عرب می شود به نوعی تهدید امنیت ملی است. اگر ما فقر و بیکاری ایرانیان عرب زبان را نبینیم و نسبت به ظلمی که به کردها می شود سکوت کنیم یا فقر و نداری مردم زابل را انکار کنیم تو گویی دیگران را دعوت می کنیم تا با تعرض به خاک و مرزهای ما هر انچه را می خواهند بردارند و بروند یا به اشغال خود درآورند، زیرا این علائم نشانه های از ریشه و بن گندیده شدن اقلیم هاست. شهروندانی که صدای اعتراض و ضجه هموطنان خود را نشنوند بعدها خود را درگیر حفظ آب وخاک و سنگ و کلوخ میهن نخواهند کرد.

بی خود نبود جمهوری اسلامی بیش از چهار دهه در مقابل همه نمادهای جامعه مدنی ایستاد و آنقدر همه چیز و همه کس و همه نهادهای اجتماعی را خرد و منفرد کرد تا همه ارتباطات از هم گسست. آنها نیاز داشتند تا مردم ایران جزایز جدا افتاده ای باشند تا بتوانند هر بلایی بر سر ایران بیاورند. اما این پالیسی تهدیدی برای امنیت ملی است: وقتی دردهای محلی در سطح ملی دیده نشود یا همدردی سراسری صورت نگیرد و ساکنان شهر های بزرگ نسبت به مصائب ساکنان شهرهای دور افتاده بی تفاوت باشند.

احمد بالدی از خوزستان طلاخیز ستم دیده و فقر کشیده و تحقیر و غارت و آب و خاک شور شده می توانست محمد بوعزیزی ایران شود. نه برای اینکه همه چیز را بسوزاند، اما برای دیده شدن ستمی که بر یک شهروند رفته است. وقتی رسانه ها سانسور شدند، همه جزییات ارتباطات اجتماعی زیر ذره بین امنیتی ها قرار گرفت و حس هم سرنوشتی اجتماعی از هم پاشید بتدریج همه اقوام در ایران منزوی و دچار فرسودگی روانی می گردند و اینجاست که این میهن دیگر میهن سابق نخواهد بود.