از دیدگاه ژئواکونومیک، این دیدار بیش از هر چیز یک معامله قرن جدید بود که اقتصاد جهانی را تحت تاثیر قرار خواهد داد. ولیعهد سعودی تعهد سرمایه‌گذاری کشورش در آمریکا را از ۶۰۰ میلیارد دلار (اعلام‌شده در سفر ترامپ به ریاض در ماه می ۲۰۲۵) به نزدیک به یک تریلیون دلار افزایش داد، رقمی که عمدتا از طریق صندوق ملی تامین می‌شود و شامل حوزه‌های زیرساخت، فناوری پیشرفته، انرژی پاک و هوش مصنوعی است. این سرمایه‌گذاری عظیم کمک می‌کند کسری تجاری آمریکا جبران شود، پروژه‌های داخلی ترامپ مانند شهرهای هوشمند و مراکز داده هوش مصنوعی نیز تامین مالی شود و همزمان نفوذ چین در زنجیره تامین جهانی فناوری محدود گردد. در مقابل، آمریکا قول دسترسی سعودی به چیپ‌های پیشرفته و پردازنده‌های هوش مصنوعی را داد تا ریاض بتواند به هاب جهانی هوش مصنوعی با ایجاد مراکز داده غول‌پیکر در صحرای نجد تبدیل شود.

بخش دفاع نیز بخش کلیدی معامله بود. مذاکرات پیشرفته برای فروش ۱۰۰ فروند اف ۳۵، سامانه‌های راداری و موشکی به ارزش صدها میلیارد دلار که شرکت‌های آمریکایی مانند لوکهید مارتین و رایتون را به بازار عظیمی وصل می‌کند و همزمان سعودی را در کنار اسراییل به یکی از قدرتمندترین نیروهای هوایی منطقه تبدیل می‌کند. انرژی هسته‌ای غیرنظامی دیگر محور اصلی بود. دو طرف چارچوب توافقی مشابه توافق امریکا با امارات را نهایی کردند که اجازه غنی‌سازی محدود تحت نظارت را می‌دهد و به سعودی کمک می‌کند از وابستگی به نفت رهایی یابد، همزمان با برنامه هسته‌ای ایران رقابت کند و نیاز رو به رشد مراکز داده هوش مصنوعی به انرژی پایدار را تامین نماید.

در حوزه انرژی فسیلی، سعودی قول داده تولید نفت را افزایش دهد تا قیمت جهانی کاهش یابد که این امر به کاهش تورم در آمریکا کمک می کند و همزمان در پروژه‌های کربن‌زدایی آمریکایی سرمایه‌گذاری کند. این ترکیب ژئواکونومیک، سعودی را به بزرگ‌ترین سرمایه‌گذار خارجی در تاریخ معاصر آمریکا تبدیل می‌کند و آمریکا را به تامین‌کننده اصلی فناوری حساس برای «چشم‌انداز ۲۰۳۰» شاهزاده محمد بن سلمان تبدیل می کند. نتیجه این تداخل سیاسی - اقتصادی بین دو کشور ایجاد یک چرخه وابستگی متقابل است. سعودی پول و بازار انرژی می‌دهد، آمریکا فناوری، تسلیحات و همپیمانی امنیتی را تامین می کند. این چرخه نه تنها اقتصاد دو کشور، بلکه تعادل جهانی انرژی، فناوری و تسلیحات را برای چند دهه آینده تعیین خواهد کرد.

در لایه ای دیگر می توان گفت که این توافقات بزرگ برای ترامپ، یک پیروزی شخصی و اقتصادی است که پایگاه داخلی‌اش را تقویت می‌کند. برای شاهزاده محمد بن سلمان، فرصتی برای تثبیت جایگاه منطقه‌ای در برابر رقبای کوچک و بزرگ تمام خاورمیانه است. اما ریسک‌هایی نیز وجود دارد. اگر نتانیاهو در مسئله فلسطین امتیاز ندهد، عادی‌سازی روابط سعودی و اسراییل به تعویق می‌افتد و محور ضد جمهوری اسلامی شاید کمی کندتر شود. اگر چین واکنش نشان دهد، ریاض ممکن است دوباره با پکن تعامل جدیدی تعریف کند. با این حال، ۱۸ نوامبر ۲۰۲۵ لحظه‌ای بود که روابط آمریکا - سعودی وارد فاز جدیدی شد. حالا اتفاقی که رخ داد نه فقط اتحاد سنتی نفت در برابر امنیت، بلکه یک شراکت جامع و نوعی همپیمانی ژئواکونومیک - ژئواستراتژیک است که نقشه قدرت خاورمیانه و حتی رقابت جهانی آمریکا - چین را برای سال‌ها تحت تاثیر قرار خواهد داد و پادشاهی عربی سعودی را به بازیگری محوری در نظم نوین جهانی تبدیل می‌کند که هم پول نفت را به فناوری تبدیل می‌کند و هم امنیت منطقه‌ای را تعریف می کند.

در نگاهی به گذشته روابط آمریکا و سعودی از سال ۱۹۴۵ با دیدار پادشاه عبدالعزیز آل سعود با پرزیدنت روزولت روی ناو کوئینسی بر پایه یک معامله ساده «نفت در برابر امنیت» بنا شد و هشتاد سال پایدار ماند.

مراحل مهم این رابطه:

۱۹۴۵- ۱۹۷۰ : عصر طلایی آرامکو ، پایگاه‌های آمریکایی و تسلیحات.

۱۹۷۳- ۱۹۸۵: تنش در روابط همراه با قطع نفت از سوی سعودی در جریان جنگ کشورهای عرب و اسراییل و بعدها معاهده پترودلار و قراردادهای عظیم تسلیحاتی.

۱۹۹۱: جنگ آزادی کویت و اتحاد نظامی کامل سعودی و امریکا.

۲۰۰۱-۲۰۱۶: ۱۱ سپتامبر و عصر اوباما که سردترین دوره بود.

۲۰۱۷-۲۰۲۱: دوره اول ترامپ و سفر اول او به ریاض و قراردادهای صدمیلیاردی.

۲۰۲۱-۲۰۲۴: دوره بایدن همراه با تیرگی شدید در روابط ، کاهش حمایت در یمن و افزایش قیمت نفت توسط ریاض.

از ۲۰۲۳ تا کنون محمد بن سلمان با دیپلماسی چندلایه و هوشمندانه از جمله آشتی با ایران با نظارت چین، آتش‌بس یمن، شرط‌گذاری عادی‌سازی رابطه کشورش با اسراییل بر مبنای ایجاد کشور مستقل فلسطین و سرمایه‌گذاری عظیم در آمریکا ، موقعیت را کاملا معکوس کرد و آمریکا را به یک شریک بزرگ ژئواکونومیک - ژئواستراتژیک تبدیل کرد تا در سیاست های جهانی نقشی بسیار فراتر از گذشته برای کشورش ایجاد کرده باشد.