برگردان: علی شبان
اشاره:
درک هفتم اکتبر به معنای درک این نکته است که فراتر از جنبه ی ضد اسرائیلی عملیات ِ حماس و متحدانش، داستان تاریک تری - البته در مقیاسی متفاوت - در آن روز در حال وقوع بود. رسیدن به یک کیبوتص [ یک جامعه هدفمند در اسرائیل که بر پایه کشاورزی بنا شده است. ] و کشتن به قصد کشتن؛ یاد آور رویدادهای دیگری است : هولوکاست با گلوله ( قتل عام یهودیان بین سال‌های ۱۹۴۱-۱۹۴۴، توسط واحد های سیار کشتار متشکل از افسران پلیس و افسران SS در اوکراین که منجر به مرگ یک میلیون و نیم نفر شد.) . روبر هیرش - تاریخ نگار
رُوبر هیرش، Robert Hirsche، نویسنده، تاریخ نگار ،عضو اتحادیه کارگری، سال‌ها عضو فعال ِ اتحادیه کمونیست های انقلابی LCR و نویسنده کتاب «چپ و یهودیان» ( آوریل ۲۰۲۴) است. او در این کتاب روایت ِ ساختار سازی را منعکس می‌کند که نشانه‌هایی از تجدید حیات ِ یهود ستیزی در فرانسه ، از آغاز قرن بیست و یکم است. او به مثابه ی یک تاریخ نگار، گذشته ی ننگین یهود ستیزی در جناح چپ را مرور می کند. مروری مفید به این گذشته ی تاریک و برای آنهائی که ممکن است آن را به دست فراموشی سپرده باشند. او همچنین به یهودستیزی ی اخیر می پردازد، جائی که راست افراطی علیرغم تلاش‌های تاکتیکی خود، یهود ستیز باقی‌مانده است. و مهمتر از این، او به یهود ستیزی موجود در میان طبقه ی کارگر، بویژه در میان مهاجران عرب اشاره دارد. در گفتگوئی که این پژوهشگر ِ تاریخ با آژانس خبر گزاری فرانسه در ۷ آوریل ۲۰۲۴ انجام داد و ناشر کتاب ِ «چپ و یهودیان» آن را باز نشرنمود؛ اختلاف چپ ها پیرامون صهیونیسم و یهود ستیزی، از زمان حمله ی وحشیانه ی گروه تروریستی ی فلسطینی حماس در ۷ اکتبر بیش از پیش افزونی یافته است. و بروشنی در تظاهرات فمینیستی در ۸ مارس ِ سال گذشته، دیده می شد. در جایی که صف زنان یهودی که به تجاوزها [ارتکاب یافته توسط حماس] اعتراض میکردند، شدیداً مورد حمله قرار گرفتند.در رویاروئی با یهود ستیزی؛ چپ افراطی همواره در صف ِ انکار کننده ایستاده است. روبر هیرش در پاسخ به این پرسش که آیا «صهیونیست» خطاب کردن کسی «یهود ستیزی» است؟ می‌گوید : اصطلاح ِ «صهیونیست» تاریخچه ای دارد؛ اکثراً بدون گفتن کلمه «یهودی» برای اشاره به یهودیان استفاده شده است. اولین کسانی که از آن استفاده کردند استالین و رهبران کمونیست و دموکراسی های مردمی پس از جنگ جهانی دوم بودند. برای مثال در دادگاه های پراگ در سال ۱۹۵۲، ۱۱ نفر از ۱۴ نفر، یهودی بودند و «صهیونیست » محسوب شدند. آنها اصلاً صهیونیست نبودند؛ این راهی برای اجتناب از گفتن «یهودی» بودن آنها، محسوب میشد. و من این برداشت را دارم که این سنت هنوز در بخشی از چپ وجود دارد. به این معنا که «صهیونیست» به یک توهین تبدیل شده است؛ مانند فاشیست.ع.ش
و اینک مقاله رُوبر هیرش تحت عنوان « ستایش از عملیات ِ حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، حمایت از مردم فلسطین نیست؛ تشویق یهود ستیزی است»* را می‌خوانیم. بازبینی روشنی از گرد هم آئی دانشجویان دانشگاه پاریس ۸ (سن دُونی) مبنی بر امتناع ِ محکوم کردن حمله ی تروریستی حماس است. او دلایل این موضع گیری و موفقیت آن در میان جوانان را واکاوی می کند. این مقاله در لوموند ۳ نوامبر ۲۰۲۵ منتشر شده است :
دویست دانشجو از این دانشگاه در ۱۵ اکتبر، برای جلسه‌ای در حمایت از فلسطینی ها گرد هم آمده بودند و به پرسش ِ سخنران جلسه که پرسید : « آیا حمله ی حماس در ۷ اکتبر را محکوم می کنید؟» پاسخ «نه» دادند.این جلسه که ضبط ویدئویی شده بود، به درستی، حتی وزارت آموزش و پرورش را شوکه کرد. در واقع، باید گفت، بحث‌هایی که در مورد تحلیل حمله حماس در جامعه فرانسه در گرفت، نیرو های چپ و به طور کلی تر، جامعه فرانسه را دچار تفرقه کرد. اما چنین حمایت آشکاری از حماس، پیش از این هرگز شنیده نشده بود. [ البته در محفلی از این دست]. در اینجا ما خود را در برابر ویژگی های یهود ستیزانه، جنسیت زده، همجنسگرا ستیزانه با ADN تروریستی می بینیم. خب این حمایت واقعاً به چه معناست؟ این موضع گیری های صدها دانشجو، رادیکالیسمی را آشکار می‌کند که به وضعیت واقعی مردم اهمیتی نمی دهد.
در حال حاضر ساکنان غزه به هوشیاری بین‌المللی نیازمندند تا اطمینان حاصل شود که آتش بس به صلح منتهی می شود، کمک‌های بشر دوستانه تقویت می‌شود و کنترل آن توسط سازمان های آمریکایی، ناآگاه از واقعیت محلی کنترل نمی شود. و گذشته از این، اکثر مردم غزه، هفتم اکتبر را رویدادی می‌داند که زندگی آنها را ویران کرد، نه اینکه بخواهند شاهد جشن گرفتن این روز باشند.این رادیکالیسم که ۱۵ اکتبر در دانشکده ی پاریس ۸ ابراز شد بی‌معنی است : این رادیکالیسم نه بر اساس نیاز های واقعی یک ملت، بلکه بر پایه ی خیال پردازی از مبارزه‌ای است که ظاهراً انقلابی است، زیرا مسلحانه است [ نا گفته پیداست که عملی تروریستی بوده است]، اگر چه این احساس در میان جوانان فرانسوی به هیچوجه شکل غالب ندارد، بیانگر رابطه ی اقلیتی از جوانان با آنچه در دوسال گذشته در منطقه ی محصورفلسطین اتفاق افتاده است، می باشد.
پیچیدگی پنهان
در فرانسه ، مانند بسیاری از کشورهای دیگر، توجه ی جوانان چپ گرا از دیدن رفتار خشونت بار اقدام نظامی اسرائیل در غزه، به آرمان فلسطین جلب شد .نمی توان آنها را به خاطر این موضوع سرزنش کرد : دولت بنیامین نتانیاهو از دستور کار سیاسی جنبش برتری طلب راست افراطی پیروی کرد و باعث شد کل جمعیت غیر نظامی غزه بهای ۷ اکتبر را بپردازند.جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت متعددی مرتکب شده است. و عمل محاصره کمک‌های غذایی کاملاً ظالمانه است. و طبیعی است که موجب خشم، بویژه در میان جوانان گردد. اغلب جوانانی که برای فلسطین بسیج شده اند، این احساس را ابراز می‌کنند که غزه ویتنام آنهاست.
هر نسلی نارضایتی های خود را دارد. نویسنده این سطور از جمله کسانی بود که بارها علیه سیاست آمریکا در هند و چین راهپیمایی کردند و نام هوشی مین و چه گوارا را فریاد زدند. اما آنچه اکنون در خاورمیانه می‌گذرد بسیار پیچیده‌تر از آن است، خاورمیانه ای که شامل تاریخ عرب و یهود است؛ که هر دو با تاریخ اروپای قرن بیستم مرتبط هستند. با این حال، این پیچیدگی برای تعداد زیادی از فعالان آرمان فلسطین، پنهان مانده است که در نهایت تلاش برای درک واقعی ۷ اکتبر می‌توانست به درک علل ِ گوناگون وضعیت فعلی کمک کند.
درک هفتم اکتبر به معنای درک این نکته است که فراتر از جنبه ی ضد اسرائیلی عملیات ِ حماس و متحدانش، داستان تاریک تری در آن روز در حال وقوع بود. رسیدن به یک کیبوتص [ به معنای گرد همایی، یک جامعه هدفمند در اسرائیل که بر پایه کشاورزی بنا شده است. ] و کشتن به قصد کشتن؛ یاد آور رویدادهای دیگری است : هولوکاست با گلوله ( قتل عام یهودیان بین سال‌های ۱۹۴۱-۱۹۴۴، توسط واحد های سیار کشتار متشکل از افسران پلیس و افسران SS در اوکراین که منجر به مرگ یک میلیون و نیم نفر شد.)، البته در مقیاسی متفاوت.
در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، تروریست ها مردم را به دلیل یهودی بودنشان کشتند. آنها همچنین به یهودیان ِ سراسر جهان نشان دادند که مرگ همیشه در کمین آنهاست. این حمایت ِ اسرائیل در جنگ غزه را توجیه نمی کند، جنگی که اگر چه امروز فرسایشی شده است، اما مدتها به نتانیاهو اجازه داده است تا سیاست‌های خود را دنبال کند.
انفجار یهود ستیزی
بسیاری از جوانان افراطی، قادر یا مایل به دیدن واقعیت‌های انفجار یهود ستیزی حاصله از حمله ی هفتم اکتبر نبودند. و بخشی از گروه‌های چپ کاملاً به سوی دیگر نگاه میکردند و حتی فمنیست ها از پذیرش تجاوزهای صورت گرفته در این قتل عام بکلی خود را کنار کشیدند و به آنها کمکی نکردند. آن هنگام که کسی از نگاه کردن به پیچیدگی های یک واقعه اجتناب می کند، نفرت باقی می ماند. نفرت نسبت به اسرائیل، همانطور که یکی از شرکت کنندگان در ویدئوی ضبط شده در دانشگاه سن دونی ی فرانسه می‌گوید و برخی از فعالان را به سمت پشتیبانی از «آزاد سازی فلسطین از دریا تا رود اردن» تشویق می کند. آیا این شخص مقصدی را برای یهودیان اسرائیلی رانده شده ، در نظر گرفته است؟ آیا آنها به لهستان، رومانی و یا آلمان باز خواهند گشت؟
اینگونه استدلال کردن، یعنی ستایش ِ حمله ی حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳؛ و این روش، حمایت از فلسطین نیست؛ بلکه تشویق یهود ستیزی است. و در دو سال گذشته، یهود ستیزی در فرانسه، به شدت افزایش یافته است : افزایش عملیات و برخورد علیه یهودیان، هتک حرمت یادبودهای هولوکاست و افزایش شکل های گوناگون ِ آزار و اذیت علیه دانش آموزان یهودی. هفته گذشته و در کنفرانسی در دانشگاه پاریس -۱ پانتئون سوربن، اتحادیه ی دانشجویان یهودی گزارش داد که دانشجویان به دلیل مظنون بودن به «صهیونیسم» بر اساس نام خانوادگی ، از یک گروه کاری در دانشگاه، محروم شدند. و این اتفاق در دانشگاه‌هائی دیده می‌شود که به ارزش‌های رواداری متعهد هستند. جلسه دانشگاه سن دونی- پاریس -۸ یک حادثه منحصر به فرد نیست و باید به عنوان یک هشدار تلقی شود : دانشجویان یهودی دیگر در برخی دانشگاه ها، حداقل از نظر روانی در امان نیستند.
اعتراضات از سوی جنبش هایی مانند شبکه ی اقدام علیه یهود ستیزی و همه ی شکل های نژاد پرستی و دیگران صورت گرفته است. اما یهودستیزی در دانشگاه‌ها واکنش بسیار کمی را بر می انگیزد، بویژه از سوی چپ ها، همانطور که پس از جلسه دانشگاه پاریس ۸- سن دونی شاهد آن بودیم. حمایت از مردم فلسطین به معنای چشم پوشی از اقدام علیه یهودیان، علیه خاطره ی هولوکاست نیست. به یاد داشته باشیم : هر بار که هوشیاری علیه یهود ستیزی کاهش پیدا می کند، خطر نه تنها برای کسانی که مستقیماً تحت تأثیر قرار می گیرند، بلکه برای کل جامعه فرانسه پدیدار می شود.
نوشته‌های داخل ِ [ ] از مترجم است.
