در روز های ابری گیرد بهانه ات را
شعری که مثل باران خوانـَد ترانه ات را

تا خاطرت بیاید آن روز و روزگاران
وقتی که عطر شادی پُر کرد خانه ات را

یادش به خیر روزی ما هر دو یار بودیم
در گوشه های شهرم دیدم جوانه ات را

دل بستمت به نرمی در آفتاب گرمی
کز سمت عشق آمد لرزاند شانه ات را

اشکت به چشم دیدم شوریدنت چشیدم
خواندم به گوش هستی شعر یگانه ات را

روزی که شوق نم نم بر گونه ام فشاندی
بر دفترم چکاندم سُکر فسانه ات را

امروز مانده دفتر با صد خیال پرَپرَ
تارانده وَهم پوچی چون آشیانه ات را

ای کاش می شنفتی زان جا که تلخ خفتی
کِلکم چه کودکانه گیرد بهانه ات را