 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس فرهنگ و ادب - ادبيات
چندي پيش غلامحسين عمراني در گفت‌وگويي با ايسنا عنوان كرد: بيشتر منتقدان و پژوهشگران ما در بررسي شعر معاصر از سال 57 جلوتر نيامده‌اند، گويي از اين زمان به بعد هيچ اتفاقي در شعر ما نيفتاده است.
به گفته‌ي وي كساني چون محمد شمس لنگرودي، محمد حقوقي، محمدرضا شفيعي كدكني و ديگران در بررسي تاريخ شعر معاصر فقط تا آستانه‌ي سال 57 جلو آمده‌اند و به تمام حركت‌هاي شعري بعد از انقلاب بي‌اعتنا بوده‌اند.
اما محمد شمس لنگرودي درباره‌ي دلايل نپرداختن به شعر بعد از انقلاب در مجموعه‌ي ”تاريخ تحليلي شعر نو“ در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) متذكر شد: براي نوشتن درباره‌ي هر مقطع، بايد از آن فاصله گرفت، چراكه هنوز كم و كيف قضايا مشخص نيست.
وي معتقد است: وقتي فردي داخل حادثه و جريان باشد، نمي‌تواند درست درباره‌ي آن تحليل كند.
او همچنين تصريح كرد: همه‌ي زندگي ما ازجمله شعرمان از سال 57 به اين طرف در بحران است و مگر اقتصاد ما تثبيت شده است كه شعرمان تثبيت شده باشد؟
اين شاعر افزود: در اين وضعيت متلاطم و تثبيت‌نشده، نوشتن تحيلل چندان ارزشي ندارد.
او در عين حال تاكيد كرد: آنهايي كه براي نوشتن شتاب دارند، خودشان بنويسند، چراكه حرفشان اين است كه چرا كسي به آنان نمي‌پردازد و تعريفشان نمي‌كند.
شمس لنگرودي همچنين با رد اينكه محدوديت‌هايي باعث نپرداختن به شعر بعد از انقلاب شده باشد، گفت: اين دليل آدم‌هاي تنبل است و براي شخص من هيچگونه نگراني از سانسور وجود نداشته است.
اين مدرس دانشگاه در ادامه يادآور شد: در جاهايي به شعر بعد از انقلاب پرداخته‌ام، مثلاð سخنراني من در دانشگاه واشنگتن درباره‌ي شعر معاصر از سال 57 تا امروز بوده كه متن آن هم چاپ شده است. همچنين در ذهنم است كه روزي كتابي با عنوان ”زندگي من و شعر“ بنويسم و در آن تاريخ تحليلي شعر نو را از زاويه‌ي ديگري به صورت مختصر و به‌ويژه با توجه به شعر بعد از سال 57 مورد بررسي قرار دهم.
شمس لنگرودي گفت: هنوز درباره‌ي شعر بعد از انقلاب تحقيقي صورت نگرفته است كه بگويم چگونه با اين شعر برخورد شده يا حركت‌ها ناديده گرفته شده است.
