 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
نه حمله اسکندر، نه تهاجم اعراب، و نه ويرانگری های مغول، و نه فشار نيروهای ديگر، در اين قرن های بلند تاريخ هيچ کدام نتوانسته اند بسياری از ارزش های ملی و فرهنگی ايرانزمين را نابود کنند. اين ارزش ها از آنجايی ماندگار شده اند که ريشه در باور به انسان و اهميت حضور او و پيوند تفکيک ناپذيرش با طبيعت دارند. اين ارزش ها خود را از اعماق تاريخ تا به امروز کشانده و همچنان زنده و بيدار در کنار ما حضوری دلنشين دارند.
يکی از اين يادگارهای زنده و پويای فرهنگ ايرانی «يلدا» ست، شبی که از يکسو تولد ميترا، خدای حافظ نور، روشنايی، نظم و پيمان است و، از سوی ديگر، تولد مهر يا نجات دهنده ای است که از مهربانی، و شادمانی می آيد، بر هيولای تاريکی، ظلم، اندوه، و بی قانونی و پيمان شکنی می تازد و بر آن پيروز می شود. يعنی اين باور که: انسان سزاوار گرما، مهربانی، آرامش و شادمانی ست.
قرن های قرن است که مردمان ايرانزمين تولد اين مهر نجات بخش را جشن گرفته اند، گاه در نيايشگاه ها، گاه در خيابان ها و کوچه ها، گاه ـ از ترس محتسب ـ در مخفی گاه ها، و گاه در خانه ها و در کنار آتشی که روشن کرده اند و شادمانه به انتظار خورشيدی نشسته اند که می آيد و تاريکی و ظلم و اندوه را می شويد و می برد و آنچه از گذارش باقی می ماند همه شادی است و روشنايی و مهر.
کميته بين المللی نجات پاسارگاد، همراه با شادباش عيد بزرگ يلدا، و در سالگرد تولد مهر، يک بار ديگر ضرورت حفظ و نجات پاسارگاد را يادآوری می کند؛ يادمان باشد که دشت پاسارگاد يکی از اولين جايگاه هايی است که مادران و پدران ما در آن هر ساله بلندترين شب سال را جشن می گرفتند و منتظر می شدند تا خورشيد خستگی ناپذير نجات دهنده، از دل سنگ و تاريکی پيدا شود و زمين را به سوی بهار و تازگی ببرد.
ما از همگان می خواهيم که در کنار جشن و شادمانی اين عيد بزرگ ايرانی، به ياد پاسارگاد و ديگر گنجينه های ملی و بشری ايرانزمين باشند و از غرق شدن و ويرانی آنها با همه ی توان شان جلوگيری کنند.
با مهر و احترام
دسامبر ۲۰۰۶
کميته بين المللی نجات دشت پاسارگاد
