عمران صلاحی آن قدر که حقش بود قدر نديد، بزرگداشت "مردی شبيه خود"، مهر

مراسم بزرگداشت زنده ياد عمران صلاحی ديشب با حضور خانواده وی و جمعی از نويسندگان و شاعران در تالار ناصری خانه هنرمندان ايران برگزار شد.
به گزارش خبرنگار مهر، در ابتدای اين مراسم عليرضا خمسه که مجری برنامه بود گفت: خوشبختانه طی سال گذشته دو کتاب از عمران صلاحی به کتابفروشی ها آمد. همچنين مصاحبه های منتشر نشده ای از او بعد از درگذشت ناگهانی اش اينجا و آنجا به چاپ رسيد. بايد گفت صلاحی منشوری دو وجهی است که طنز و جديت را در کنار خود داشت.

پگاه احمدی ديگر اجراگر مراسم نيز گفت: صلاحی شاعری بود تمام عيار. او شعرهايی دارد که تمام مفاهيم اعم از طنز و جدی را دربرگرفته است.

سپس شهرام رجب زاده درباره شعر عمران صلاحی گفت: عمران صلاحی قطاری بود که نايستاد و شعرش همانند قطاری همواره در حرکت و پويش بود. او با مجموعه شعر "گريه در آب" مخاطبان مخصوص خود را يافت و با "قطاری در مه" و "ايستگاه بين راه" سايه روشن های تثبيت شده اش را در حيطه شعر به مخاطب نشان داد. عمران صلاحی با مجموعه کارهای ياد شده خود دارای هويتی مستقل است. زبان شعری او ساده و قابل فهم و به دور از تکلف، تصنع و ترافيک عناصر خيال است.

اين منتقد ادبی ادامه داد: در شعر وی عاطفه و احساس حضوری هميشگی و موثر دارد. صلاحی بی آنکه با احساسات رقيق درگير باشد از دو آبشخور تغزل و اجتماع بهره می گرفته است. در واقع او با نگاهی تغزلی توانست عاشقانه ترين شعرها را بسرايد و در عين حال با نگاهی حساس به جامعه خود بنگر. سير او در جهان نيز عاری از تعقيد و فضل فروشی، ارعاب مخاطب و فلسفه بوده است. دنيای عمران بر دريافت ساده و تا حدودی کودکانه از هستی متکی بود. او به وزن اشعار دلبستگی زيادی دارد. از ديگر توفيقات برجسته او در شعر، موفقيت در غزل نو بود. صلاحی در شعر محاوره ای فارسی نيز تقريبا بر قله تکيه زده بود. شعر محاوره ای او از جمله اشعاری نيست که به ضرب و زور محاوره شده باشد؛ گويی با فرهنگی خاص درآميخته است. به هرحال در سطح حس های کودکانه نيز به عنوان شاعری منحصر به فرد ايفای نقش می کند. اشعار او به خصوص آنهايی که در سالهای جنگ سروده شده، در رديف آثاری است که بسيار دقيق و موشکافانه به موضوع جنگ پرداخته است.

رجب زاده تصريح کرد: عمران همچنين به تجربه فضاهای مختلف هم پرداخته و در اين وادی عملکردهای موفقيت آميزی داشته است. بدون شک توفيق وی در هيات ظاهری پويا و نو، مرهون عوامل متعددی است که مهمترين آن فروتنی است؛ امری که همگان بر آن اتفاق نظر دارند.

در ادامه مراسم شعر "ساعت قديمی" از مجموعه "مرا به نام کوچکم صدا بزن" توسط پگاه احمدی خوانده شد.

سپس عليرضا بهنام - شاعر - در سخنانی با موضوع "دگرديسی تصوير و روايت در شعر عمران" تصريح کرد: در ميان شاعران، گاه صداهايی هست که بايد زمان بگذرد تا به گوش مخاطب برسد. اين شاعران در رديف افرادی هستند که آيندگان آنها را با افتخار به ياد می آورند و صدای عمران از جمله اين صداهاست. او شاعری جستجوگر بود و به اين اعتبار تا آخرين لحظه دست از کندوکاو در شعر برنداشت. در اشعار سپيد و نيمايی وی ما نوعی تصويرگری و روايت را مشاهده می کنيم؛ به خصوص اينکه اشعار وی متاثر از هايکوهای ژاپنی بود. در شعر عمران نمادگرايی جايگاهی ندارد.

بعد از او صالح عطايی - شاعر - گفت: سخن گفتن درباره عمران صلاحی سخت است. شايد به اين خاطر که سادگی کلام و نيش دار بودن مفاهيم شعرش تصوير غريبی از او در ذهن ما ايجاد می کند. او علاقه مند به زبان شفاهی و متاثر از ادبيات فولکولوريک آذربايجان بود؛ ادبياتی که در نوع خود بی نظير است و زاينده و غنی پيش می رود.

ياشار صلاحی - پسر عمران صلاحی - هم در اين مراسم درباره کاريکاتورهای عمران صحبت کرد. وی مقاله ای را هم به قلم پدرش - که گويای سوق يافتن او به سمت کاريکاتور بود - قرائت کرد.

اردشير رستمی ‌ديگر سخنران مراسم بود. وی عمران را "مردی شبيه خود" خواند و در مورد او گفت: عمران به دليل فروتنی‌اش خيلی چيزها را از دست داد و آن قدری که حقش بود قدر نديد. چه بسا کسانی هستند که يک دهم آثار او را ندارند اما با حواشی بسيار خود را مطرح کردند، در صورتی که عمران هيچ حاشيه ای نداشت و تنها متن بود.

رستمی ‌درباره کار و شخصيت صلاحی خاطرنشان کرد: صلاحی در راه‌های ناشناخته بسياری گام گذاشت و در هر راه تشخص منحصر به فرد خود را داشت. به نظرم او شاعر طنزپرداز نبود او يک شاعر بود و يک طنزپرداز. او برای شاعر شدن تلاش نکرد و برای طنزپرداز شدن هم زور نزد، او مردی بود شبيه خودش.

به گزارش مهر، در اين مراسم رضا سيدحسينی، محمد محمدعلی، ليلا صادقی و ديگر چهره های شاخص ادبی هم حضور داشتند.