 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
* برای احمد افرادی که مثل من است
يا شايد من مثل او.
به خانه می آيی
غبارآگين عادتی
گوشه ای می جويی
نمی يابی
تشنه ای
تشنۀ يک قطره سکوت
آن گوشه اما
زنی است آغوش گشوده
بی چهره
بی کلام.
ورقش می زنی
می خندد
زمختی ات را رود می کند
در زلالی ِ سطرسطرش می خسبی رام
آرام می گيری و
دريا می شوی
اما
از شب پيرامنت
ناگاه
برشی کلاغ گونه
رها می شود
بر سپيد – آبی جهانت
قُر- قار
قار-قر
غاری می آفريند برايت
حالا کودکی بی پناهی
در حسرت رؤيايی
که شايد خواب ديده ای.
مهدی خطيبی
۱۲/خرداد/۱۳۸۷
تهران
