ما راي نمي دهيم

تا ساعاتي ديگر سرگذشت سياسي ايران وارد دوراني ديگر از تاريخ خود مي شود. رهبري نظام سياسي كشور تمام حيثيت خود را پاي بازي قماريك گروه سياسي گذاشته است كه سرآمد تاريخي شان با بي تدبيري و بي لياقتي و لجاجت برسرحفظ قدرت به سرآمده است. چشم نگران مردمي كه سالها رنج كشيدند و تحقير و اهانت را تحمل كردند، به صندوق هاي سفيدي دوخته شده است كه كفن پوشيده و دهان گشوده اند تا ته مانده اعتبار و حيثيت يك ملت را ببلعند. انتخابات مجلس كه قرار بود به تعبير رهبر انقلاب 57 عصاره فضائل يك ملت باشد، با حذف غيرقانوني نامزدهايي كه صلاحيت رذالت نداشتند‏، آماده گزينش عقب مانده هاي سياسي است. نامزدهايي كه به زور نگهبانان دكان دونبش خشونت بي اخلاق و اخلاق خشونتمدار‏، ميروند تا خانه ملت را نه به عصاره فضائل يك ملت كه پيشكش عصاره رذائل ملت كنند.

آنكه خفته است را به نجوايي يا نه به سخني و اگر گوش سنگين باشد به بانگي مي توان بيدار كرد، اما با آنكه خود را به خواب زده چه مي شود كرد؟ سالها اين ملت نجواي خود را براي عدالت و آزادي به گوش رهبران كشور خواندند و خوابزده را ميل به بيداري نبود، سالهاست كه سخن از اصلاحات رفت و رهبران خوابزده كشور را ميلي به شنيدن آنچه مصلحت يك ملت و يك كشور است بود، سالهاست كه فرياد را نيز خط قرمز كشيدند و گلو را شايسته گريستن و ناليدن دانستند و نه بايسته گفتن و فرياد كشيدن. رهبران كشور مي خواهند‏، مي طلبند، دعوت مي كنند تا مردمي كه نرمي و مدارا را دوست مي دارند، رودرروي آنان بايستند و به جاي سنت زيباي مردمسالاري‏، روي پرروترين و دهان دريده ترين حافظان گذشته را كم كنند. تا ساعاتي ديگر سرنوشت يك ملت درگرو شعور و دانايي ملت بزرگي قرار خواهد گرفت كه تحقير را برنمي تابند و اهانت را به شعور و انتخاب خويش نمي پسندند. انتخاباتي كه مي شد رقابت يك اكثريت مردمي و آزاديخواه با اقليتي اصولگرا باشد‏، با فرمان رهبري كشور تبديل به مسابقه اسب هاي لنگي شده است كه بيست سال است ميدان انقلاب را دور مي زنند و دور مي زنند و دور مي زنند و باز به همانجا مي رسند كه بودند.
آن روح سركش مرموز كه خاتمي را خاتمه دوران خشم و خشونت ديد و خنديدن را در مقايسه با گريستن برگزيد، آن روح سركش و مرموزكه يك ملت را واداشت تا با هرگونه اسلحه اي وداع كند و قلم را براي دفاع از حيثيت خويش برگزيند و در انتخابات مجلس ششم حافظان مصلحت نظام را به بايگاني راكد تاريخ رهسپار كند، آن روح سركش مرموز كه وقتي رهبران كشور خيابانهاي شهر را از دست ملت گرفتند، كاري كرد كه رهبران كشور حتي درخانه خويش نيز حاكم مطلق نباشند، آن روح سركش مرموز كه در هياهوي صدا و سيماي ابتذال و دروغ حكومت، صدا و سيماي واقعي ملت خود را به تمام جهان نشان داد، آن روح سركش و مرموز كه وقتي رهبرانش چفيه جنگ پوشيدند از تالار صلح نوبل سردرآورد، آن روح سركش مرموز..... تا ساعاتي ديگر بازهم بايد معجزه اي ديگر بيافريند. معجزه ما اين بار فرياد نيست، صدايي نمي كنيم، طوفان راه نمي افتد و رعد و برق نمي زند... ما ساكت مي مانيم، آرام مي نشينيم، به خيابان نمي رويم تا شكار دوربين هاي هرزه تلويزيون نشويم، و از پشت پنجره هاي خانه چشم به پيرمرد بيماري مي دوزيم كه در حال شيمي درماني است و مي خواهد با جان كندنش ما را نيز جان به سر كند. پيرمرد سالها به ما ستم كرده است و در خانه و خيابان خفه مان كرده است . منتظر است تا به سلامت و در ميان استقبال خويشانش از بيمارستان مرخص شود تا دوباره جانمان را بگيرد. رهبران كشور قول داده اند كه ملت ايران با حضور يكپارچه خود توي دهان دشمنان خواهند زد. تا ساعاتي ديگر هستيم و نگاه مي كنيم و ساكت مي مانيم و مي شنويم كه ملت ايران روي چه كسي را كم مي كند و توي دهان چه كساني مي زند. اين بار ديگر بيتوته كردن و سفر مشهد و متوسل شدن به امام رضا هم مشكلي را حل نمي كند. هرچه باشد امام رضا هم ساكن خاك ايران است.
فردا را فراموش نكنيم. اين روز در تاريخ ثبت خواهد شد، اگر بخواهيم و روزهاي تحقير يك ملت را فراموش نكنيم.