می خواهم رئیس جمهور شوم

چرا ما ایرانیان این قدر رهبران سیاسی مان را دوست داریم؟
چرا ما ایرانیان موفق شده ایم از 37 نخست وزیر از مشروطه تا 1357 فقط چهار نفر آنها را زنده و با آبرو و مثل آدم به خانه بفرستیم و بقیه را یا ترور کرده ایم و یا بی آبرو کرده ایم و یا تبعید کرده ایم؟
چرا ما ایرانیان در طول تاریخ مان موفق شده ایم همیشه شاه قبلی را به قتل برسانیم و بعد خودمان شاه بشویم تا بعدا به قتل برسیم؟ این لطافت ذاتی و این صلح دوستی از کجا می آید؟
آیا این درست است که ما دوست نداریم هیچ کس جز خودمان رئیس جمهور شود؟
آیا این درست است که ما ترجیح می دهیم مخالف مان به جای اینکه آدم بشود بقتل برسد؟

قطعا پاسخ به همه این سووالات منفی است، چون ما ملت بزرگی هستیم که در گذشته که کسی یادش نیست و هیچ مدرکی هم از آن بجا نبوده، خیلی آدم های باحالی بودیم.

می خواهم رئیس جمهور شوم، عنوان مقاله هفتگی من است در بی بی سی آنلاین، در این مقاله من تلاش کرده ام تا چیزهایی را که می دانید بگویم، بنابراین بهتر است آنرا نخوانید.

در حالی که تقریبا همه مردم ایران مطمئن هستند که حداکثر صلاحیت 10 تا 20 نفر از نامزدها تائید می شود، در پنج روز ثبت نام 1010 نفر برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کردند، از این تعداد 85 نفر زنانی هستند که مطمئن هستند که صلاحیت شان تائید نخواهد شد. اکنون ایرانیانی که معمولا همیشه بدترین بدرقه را از حاکمان خود می کنند با این سووال مواجهند که چرا این همه آدم می خواهند رئیس جمهور شوند؟

بقیه مقاله را از همین جا بخوانید