رای ندادن به هاشمی، تحکیم نظامیان

چهار روز قبل نوشتم« تحریم انتخابات، تحکیم نظامیان» است. یکی از نویسندگان اینترنتی به اعتراض نوشت که ما را از نظامیان نترسانید. حالا نظامیان نه در چند قدمی قدرت که کنار صندوق نشسته اند. دیروز تحریم کنندگان می توانستند به معین رای بدهند، به هر دلیل این کار را نکردند. امروز دیگر امکان انتخاب میان بد و بدترنیست، انتخاب میان بد و وحشتناک است. تا چند روز دیگر ما باید انتخاب کنیم: احمدی نژاد یا هاشمی رفسنجانی؟

امروز دیگر تحریم معنی ندارد، چه تحریم کنی و چه به احمدی نژاد رای بدهی نتیجه یکی است. اگر اصلاح طلبان اعم از درون حکومتی، برون حکومتی، پیشرو، عملگرا، عقب مانده، پیش رفته، رادیکال شده، خانه نشسته یا به فرنگ رفته، از هاشمی حمایت نکنند، احمدی نژاد براساس یک برآورد ساده و سرانگشتی با آرای حامیان خود، قالیباف و لاریجانی با حداکثر 12 میلیون رای رئیس جمهور می شوند. و هاشمی رفسنجانی با شش میلیون رای شکست می خورد.

امروز دیگر تحریم کنندگان نمی توانند با تحریم اثبات کنند که حکومت مشروعیت ندارد، اگر قرار بود با عدم مشارکت مردم در انتخابات نامشروع بودن حکومت اثبات شود، تحریم کنندگان در مرحله اول تلاش کردند و این تلاش ناموفق ماند و مردم اعلام کردند که برای تحریم کنندگان هیچ اهمیتی قائل نیستند. حالا دیگر در مرحله دوم تحریم انتخابات آب در هاون کوبیدن است.

اقتدارگرایان چنین می خواستند که به هر قیمت شده به مرحله دوم بروند، این اتفاق با رویابینی های اصلاح طلبان و اشتباهات تحریم کنندگان و خانه نشینی مردم و آرای سازماندهی شده و کمک های نقدی و تشکیلاتی شورای نگهبان و بسیج و سپاه اتفاق افتاد.

از امروز اقتدارگرایان شکل بازی را عوض خواهند کرد. مطمئنم که صدا و سیما نه تنها دیگر مردم را به مشارکت دعوت نمی کند، بلکه به لاک سکوت می رود و تمام تلاشش را برای کاهش مشارکت مردم می کند، چرا که در مرحله دوم هرچه حضور مردم کمتر باشد، احتمال پیروزی احمدی نژاد بیشتر است. اصلاح طلبان نیز تا به خود بیایند و بفهمند که چه بلایی بر سرشان و برسرمان در چهار سال آینده خواهد آمد، یک هفته خواهد گذشت و هر موضع گیری به فاصله یک روز قبل از انتخابات بی فایده است. اگرچه مطمئنم معین و گروهش این عمق سیاسی و این کیاست را ندارند که بفهمند که اگر از هاشمی دفاع نکنند، جبهه دموکراسی و حقوق بشرشان در ریاست جمهوری احمدی نژاد به هیچ دردی نخواهد خورد. رسانه های گروهی طرفدار اصلاحات نیز چنانکه به نظر می رسد دچار افسردگی بعد از شکست معین و شکست تحریم شده اند و این احتمال قوی است که مطبوعات ایران به جای دفاع از هاشمی که امروز به معنی دفاع از حداقل فضای زیست سیاسی و اجتماعی است، دچار لکنت می شوند و به جای کشاندن مردم به پای صندوق رای گیری، ناظر غیرموثر این صحنه حساس می شوند.نتیجه این خواهد شد که در یک انتخابات 17 میلیونی احمدی نژاد با 11 میلیون رای پیروز می شود.

متاسفانه ما هنوز در سیاست دچار آرمانگرایی هستیم. اما در چنبره اقتدارگرایانی گرفتاریم که تا بن دندان شان پراگماتیست هستند و جز نتیجه گرفتن از رفتار سیاسی به هیچ فکر نمی کنند. ما آرمانگرایان در مقابل این قدرت خواهان در عمل سیاسی همچون عقب مانده ای بهت زده و گیج همه چیزمان را می دهیم، و فقط شرافت مان را حفظ می کنیم. درست زمانی که ما داریم شرافت مان را حفظ می کنیم رقیب مان همه اموال مان را می دزدد و ما را به عنوان شریف ترین آدم سرقت شده باقی می گذارد. بخش اعظم کسانی که آرمانگرایی شان به آنها می گوید باید انتخابات را تحریم کند، اما عقل شان می گوید که هاشمی رفسنجانی در این شرایط بهترین و یا تنها انتخاب ممکن است، به همین دلیل در انتخابات شرکت نمی کنند. و جالب اینکه رقیب هاشمی که قرار است با روی کار آمدن دودمان مان را برباد دهد و ظاهرا اخلاقی است، از غیراخلاقی ترین و کثیف ترین رفتارها در سیاست استفاده می کند، تا به قدرت برسد.

اصلاح طلبان یک بدهکاری بزرگ به مردم ایران دارند. آنان هشت سال پیش در انتخاباتی سالم و پرشور و زیبا دولت را از دولت سازندگی هاشمی رفسنجانی که به هزار دلیل بهتر از دولت موسوی و خامنه ای بود، تحویل گرفتند و حالا دارند آنرا با انتخاباتی آشفته و پر از اشتباه به نظامیان تحویل می دهند. اگر اصلاح طلبان این قدر استعداد نداشتند که بعد از هشت سال در اختیار داشتن قدرت و زیر سایه خاتمی، محبوب ترین شخصیت سیاسی کنونی ایران، در یک انتخابات بر رقبای خود پیروز شوند و دولت اصلاحات را ادامه دهند، حداقل این قدر سیاست و شرافت داشته باشند که دولت را به همان کارگزاران سازندگی برگردانند تا شاید بعد از چهار سال هاشمی دوباره امکان یک دوم خرداد دیگر را برای جبهه دموکراسی و حقوق بشر فراهم کند. یک دولت و یک انتخابات خوب بدهی اصلاح طلبان به کارگزاران است، آنان برای پرداخت این بدهی موظفند با تمام وجود از هاشمی حمایت کنند.

حالا دیگر مساله انتخاب میان یکی از هفت حالت نیست، هیچ چیز پیچیده ای هم وجود ندارد. مساله روشن است. ما میان مرگ و زندگی انتخاب می کنیم. میان دموکراسی و فاشیسم انتخاب می کنیم. پیروزی احمدی نژاد یک فاجعه بزرگ سیاسی برای کشور ایران است. اگر این را نفهمیم، تاوان بزرگی را به زودی خواهیم پرداخت.