مصاحبه صداى آلمان با فريدون احمدى: فراخوان به انجام رفراندومى براى تغيير قانون اساسى ايران

[صداي آلمان]

يك هفته از انتشار فراخوانى ميگذرد، كه طي آن گروهى از شخصيتهاى سياسى و فرهنگى مردم را دعوت به امضاى درخواست انجام رفراندومى براى تغيير قانون اساسى ايران كرده‌اند. در اين فاصله نظرهاى گوناگون موافق و مخالف در حال انتشار هستند. صداى آلمان پرسشهايى را در اين رابطه با آقاى فريدون احمدى، فعال و تحليلگر سياسى مقيم المان، كه از پشتيبانان اين فراخوان است، مطرح كرده است.
مصاحبه گر: کيواندخت قهاری
دويچه وله: آقای فريدون احمدی، شما در مقاله ای که در سايت اينترنتی «اخبار روز» منتشر کرده ايد و از فراخوان و انجام رفراندوم در مورد قانون اساسی پشتيبانی کرده ايد، گفته ايد که در اين کار و متن فراخواننده ی آن کم و کاستهايی را می بينيد و با وجود اين بر پشتيبانی از آن تاکيد کرده ايد. لطفا اين تاکيد را برای شنوندگان ما باز کنيد.
فريدون احمدی: در وهله ی اول بايد گفت که در يک کار جمعی و گسترده حتما بايد از تاکيدهای خاص چشم پوشی کرد و کم و کاستی ها را پذيرفت و مهم اين است که مشترکات و وجوه اساسی را پايه قرار داد. البته بايد آن وجوه پاسخگوی نيازها و واقعيت ها باشد. آن وجوه اساسی که در اين فراخوان آمده که عبارت باشند از رفراندوم، که من فکر می کنم متمدنانهترين شکل اعمال اراده ی مردم است، و موضوع ضرورت تشکيل مجلس موسسان برای تدوين قانون اساسی که اين هدف را در نظر دارد که نظامی دمکراتيک را متکی بر اعلاميه ی جهانی حقوق بشر مستقر کند و نفی ستم دينی، مذهبی، عقيدتی و جنسيتی به نظر من آن بنيادهايی ست که بنيادهای مشترک را تشکيل می دهد، و به همين دليل بايد با تمام وجود از آن حمايت کرد. کم و کاستی ها به نظر من نداشتن صراحت در اين مورد است که منشا حاکميت تنها رای و جمهور مردم است و نه هيچ منشا الهی، موروثی يا ايدئولوژیک که اين صراحت را ندارد. همچنين امر جدايی دين و حکومت در متن آمده، ولی صراحت کافی در آن نیست، و اگر شفافيت بيشتری پيدا می کرد، اعتمادآفرين تر می شد. و همچنين اضافه شدن نفی تبعيض قومی يا ملی. اين کاستی ها به نظر من در متن وجود دارد و عمدتا هم ناشی از مشکلات ارتباطی و هماهنگی ست که در گامهای اوليه معمولا پيش می آيد و قابل رفع است.
دويچه وله: آقای احمدی، با نظر به فضای سياسی موجود در ايران تا چه حد می توان انتظار پشتيبانی مردمی از اين فراخوان را داشت؟
فريدون احمدی: شعار رفراندوم در مورد قانون اساسی و نظام، مدتهاست از طرف برخی از نيروهای اپوزيسيون مطرح شده است، اما بايد به اين موضوع توجه داشت که اين خواسته ای ست که از درون خود حرکتهای مردمی سر برون آورده و برای بخشهای پيشروتر جنبش های سياسی و اجتماعی خواست و شعاری شناخته شده است. شعار« رفراندوم، رفراندوم، راه نجات مردم» بارها در تظاهرات و حرکتهای جمعی دانشجو و غيره شنيده شده است. نکته ی دوم، اين است که اين فراخوان پاسخی ست به شرايط عمومی سياسی و مهمترين ويژگيهای آن. به نظر من اين فراخوان بازتاب شکست اصلاح طلبی حکومتی ست و آشکارشدن اين بن بست و سراب که تحولات در درون و چهارچوب نظام جمهوری اسلامی پديد بيايد. و می توان اين حرکت را به نوعی تکامل و ادامه ی جنبش ۲ خرداد در مدار و فازی بالاتر دانست. با اين مقدمه می خواهم بگويم که فراخوان پاسخگوی نيازهای سياسی جامعه کنونی ماست و در حقيقت پس از شکست آن راهکارهای اصلاح طلبان ۲ خردادی، تلاشی ست برای غلبه بر رخوت و فضای رخوت آلودی که حاکم شده است و دادن نشاط و تحرک جديدی به آن. حد موفقيت در اين فراخوان، و تحرکاتی مثل اين فراخوان، دقيقا حد همجويی، همآوايی و همراهی نيروهايی را دارد که برای کشور آرزوهای نيک دارند. به نظر من اين چنين نيست و اين انتظار دور از واقعيت است که فراخوان هم اکنون می تواند بازتاب وسيعی در کشور داشته باشد و ما شاهد آن باشيم که توده های وسيعی از مردم اين شعار و اين حرکت را حمايت خواهند کرد. اما اين اميد هست که با کار مستمر با بردن اين خواست در ميان مردم در آينده در هر حرکت اجتماعی ـ سياسی ما شاهد باشيم که اين خواسته که يک خواست سياسی ست، مطرح شود و بتدريج زمينه آماده می شود که ما با يک جنبش سياسی گسترده ی سراسری با شعار رفراندوم برای تغيير قانون اساسی و نظام سياسی از سوی مردم مواجه شويم.

دويچه وله: بنابراين شما پيش بينی می کنيد که چنين فراخوانی در محدوده ی حرف باقی نخواهد ماند؟
فريدون احمدی: من فکر می کنم چنين نخواهد شد. استقبال خوب و شايسته ای هم که تاکنون از اين فراخوان صورت گرفته مؤيد اين امر است. تا آنجايی که من دنبال کرده ام در خارج از کشور بخش بزرگی از فعالين و نخبگان فرهنگی و سياسی از آن حمايت کرده اند. در حقيقت دستاورد ديگری که تا هم اکنون می توان به آن تاکيد کرد شکسته شدن سد ميان فعالين خارج از کشور و داخل کشور است که برای اولين بار اين سد شکسته شد و ما شاهد هماهنگی و همجويی اين دوپاره ی فعالين فرهنگی و سياسی کشورمان هستيم. اين هم بسيار اميدبخش است. اينکه اين فراخوان در حد حرف باقی نماند بستگی به تلاشهای بعدی دارد و به مجموعه ی پارامترهای سياسی. تصور من اين است که حرکت مثبتی بوده و تاثيرات مثبتی خواهد داشت و بايد تلاش کرد که بازتابهای وسيعتری داشته باشد.