 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
زمانی که حکم دکتر آقاجری اعلام شد، تقریبا تمامی جامعه دانشگاهی ایران
نسبت به این حکم ناعادلانه و بی اساس واکنش نشان دادند. متاسفانه می شد
پیش بینی کرد که این خیزش دوباره بیش از اینکه بر اساس تعقل صورت گرفته
باشد، مبتنی بر احساس و موقتی و گذراست. در آن روزهای واقعا پرشور برای
جامعه دانشگاهی و اپوزیسیون، همه از خیزش دوباره جنبش دانشجویی ایران (!)
سخن می گفتند. مقاله ها نوشته شدند و امیدواری های کاذب دوباره زنده
شدند. اما با صدور فرمان مقام رهبری برای رییس قوه قضائیه، گویی که
پیروزی بزرگی نصیب جامعه دانشگاهی شده باشد، به یکباره همه چیز تمام شد.
عاقبت این خیزش دوباره (!) فرمان رهبری و سکوت، فشار مضاعف بر دانشجویان
و تشکیل پرونده «جنون» برای فرزند مظلوم این دیار دکتر آقاجری شد.
واقعیت این است آنچه در ایران با عنوان «جنبش دانشجویی» خوانده می شود،
به معنای علمی و واقعی کلمه، «جنبش» نیست. جنبش دانشجویی ایران در حال
حاضر فاقد هدف و راهبرد است و بیش از اینکه «کنش گر» باشد «واکنش گر»
است. نهادها و انجمنهای دانشجویی تا مدتها پس از دوم خرداد عملا دنباله
رو احزاب بودند و با تمام ادعاهای صوری نتوانستند کاری برای اصلاحات
انجام دهند. واکنشهایی که در سالهای اخیر از سوی دانشجویان صورت گرفته
است، غالبا بر اساس تحمیل شرایط و زمان بوده است یعنی بیش از آنکه
دانشجویان خواسته های «دموکراسی خواهانه» خود را به سیستم تحمیل کنند تحت
تاثیر فشارها قرار گرفته و همواره حالت تدافعی داشته اند.
سیاست میدان عمل است و سیاستمدار باهوش از کوچکترین روزنه ها و موقعیتها
بیشترین استفاده ها را می برد. «پناه بردن صرف به تئوریها» و «ترک میدان
سیاست» به بهانه «دوری از قدرت» بیش از اینکه به نفع مطالبات دموکراسی
خواهانه باشد، اعلام شکست به کسانی است که منافع و داشته های ملی را وجه
المصالحه خویش قرار می دهند. یک دانشجوی رشته فنی به طور متوسط حداکثر 5
سال در محیط دانشگاه است و تئوری بدون عمل نیز اولا وی را ارضا نکرده و
ثانیا وقت و انرژی وی را به هدر خواهد داد.
به انتظار نشستن و تحلیل ها و برخا تهدیدها و هشدارهای توخالی آن هم پس
از وقوع اتفاقات سیاسی بیشتر به مرور حادثه شبیه است تا اقدامی موثر و
گامی عملی به سوی دموکراسی. به اعتقاد نگارنده آرمانگرایی و طرح شعارها و
به طور کلی بالا بردن انتظارات به ضرر سیستمهای دانشجویی خواهد بود.
انتقاد بیش از اندازه بدون ارایه راهکار نه تنها مشکلی را درمان نمی کند
بلکه نیروها را دچار گسستگی و چند دستگی می کند. نگاه کنید به انتقادات
مطرح شده در چند ماه اخیر و بحثهای فعالان دانشجویی. هیچکدام از
دانشجویان هیچ انتقادی از بدنه و عملکرد به اصطلاح جنبش دانشجویان نکرده
اند و در عوض تا توانسته اند از دولت خاتمی و اصلاح طلبان انتقاد کرده
اند. و متاسفانه باید اضافه کنم که در اکثر بحثها دانشجویان نیز از حالت
منطق خارج شده اند.
|
advertisement@gooya.com |
|
مثالی می زنم تا منظور خویش را روشن تر کرده باشم. دو سال پیش چندی مانده
به حمله آمریکا به عراق، کل کشورهای اروپایی شاهد اعتراضات دانشجویی،
دانش آموزی و مردمی نسبت به این عمل بودند. بدون شک جنگ آمریکا به عراق
بیشترین تاثیر را بر کشور ایران داشت و در حالی که جنبش بیدار و صلح طلب
و دموکراسی خواه دانشجویی اهمیتی به این قضیه نمی داد، هزاران هزار دانش
آموز برلینی در خیابانها سرود صلح و دنیای بدون جنگ را سر داده بودند.
قضاوت را به عهده خوانندگان می گذارم...
