رفتار جمهوری خواهان لائیک و فراخوان رفراندوم ملی، کوروش گلنام

جمهوری خواهان لائیک و دموکرات به عنوان یک گروه سیاسی در حال شکل گیری که تازگی ها نشست مهم خود را در پاریس به پایان بردند، در برابر فراخوان رفراندم ملی، هیچ برخورد رسمی گروهی انجام نداده اند و برای نگارنده فهم این موضوع دشوار است! باید اشاره کرد که دیدگاه های موافق و مخالف در این گروه از جمهوری خواهان، به شکل فردی، ایراد و در سایت "صدای ما" آمده است اما دریغ از یک بیانیه رسمی از سوی این بخش از جمهوری خواهان! آیا نمی توان و نباید عدم تحرک این بخش از جمهوری خواهان و عدم ابراز بیان رسمی گروهی آنها را، به شکلی، پس ماندن از جنبش آزادیخواهانه رو به رشد در ایران نامید؟ به راستی ج. خواهان لائیک و دموکرات چه پاسخی در برابر این پرسش دارند؟ چگونه است که سایت "صدای ما" دل مشغولی پر اهمیت ترش نظرسنجی در باره نتیجه انتخابات در آمریکاست تا برخورد با فراخوان رفراندم ملی از درون ایران؟ آیا با چنین رفتاری می توان به این بخش از اپوزیسیون برون مرز و ادعاهای آنها باور داشت؟ چه پیش آمده است که این گروه شهامت ابراز دیدگاه رسمی و گروهی خود را چه موافق باشد و چه مخالف، در باره امر مهمی که هر روز که می گذردبر اهمبت آن و گفتگوها در باره آن افزوده می شود، نداشته و در برابر چنین واکنش گسترده ای از سوی هم میهنان موافق و مخالف در درون و برون مرز، خود را به نشنیدن و ندیدن زده است؟ آیا هوا خواهان وهمراهان به این نگرش نباید هیئت منتخب رهبری خود را در این باره مورد پرسش قرار داده و خواستار یک موضع گیری رسمی شوند؟
آیانگارنده که به شکلی رسمی به این بخش از جمهوری خواهان نپیوسته است، امروز نباید از این دور اندیشی و استقلال رأی و فکر خود خوشنود باشد؟ به راستی چه هدفی برای ما مهم است و ما از نتیجه همه کوششهای خود چه چشم داشتی داریم؟ اگر سرنوشت مردم و میهن برای ما مهم است، چرا در برابر چنین رویدادمهمی خود را پس کشیده وچهره خود راپنهان می کنیم؟ اگر درد ما درد قدرت نیست و در ادعاهای خود متکی به راستی و درستی هستیم پس چه فرق می کند که ندای حق طلبانه از چه دهانی فریادشود؟ اگر درد ما درد دمکراسی است و ادعا می کنیم که برای آن مبارزه می کنیم و از گذشته ها و اشتباه های خود آموخته ایم و به باورهای خود پایبند هستیم، پس چرا از اینکه مخالفان دید گاه ها ی ما، برای نمونه مشروطه و سلطنت خواهان، این فراخوان را امضاء کرده انددچار ترس می شویم؟ اگر دچار سردرگمی شده ایم، دلیل عدم امضاء فراخوان را، ترس و نگرانی به سبب امضای فراخوان از سوی سلطنت خواهان طرفدار حمله آمریکا و اسرائیل به ایران عنوان نکنیم که هشیاران در درون ایران بسی بیش از آن هستند که شما تصور می کنید! دلیل بنیانی از دید من اما سستی در باور به مبانی دمکراسی و قاعده های بازی آنست.

آیا کسی که دموکرات است نباید بپذیرد که سلطنت طلبان و حتا حزب اللهی ها هم ایرانی هستند و از حق بیان و انتخاب بر خوردارندحتا اگر همه منش و روششان بر نادرست استوار باشد؟ چه باید کرد؟ یا باید دموکراسی و چهارچوب آنرا پذیرفت و یا خود و دیگران را فریب داده و وقت گرانبهای خود را بیهوده هدر داد. یا باید با کینه های گذشته و در کینه های گذسته تا ابد زندگی کرد و یا باید برای یک زندگی بهتر دست از کینه جویی و انتقام بر داشت و روش انسانی نلسون ماندلا را سرمشق خود قرار داد. نمی شود ادعای دموکراسی داشت و به مخالفین خود احترام نگذاشت. دوران پهلوی گذشته است و ما تجربه بسیار تلخ تر پس از آن را نیز پشت سر گذاشته ایم. مردم را همیشه نادان انگاشتند جز گمراهی نیست. گویا ما به دلیل دوری از واقعیت های زندگی در زیر سایه "جمهوری" اسلامی، به سادگی فراموش می کنیم که معنای آن برای مردمی که هر روز با آن سرو کار داشته اند چیست و مردم را همآن می پنداریم که زمان ترک میهن خود می پنداشتیم! اگر بسیاری از ما چپ های افراطی و کمونیست های دیروز که سر سوزنی از حکومت کارگری پایین تر نمی آمدیم، امروز به "دموکرات ها" و "جمهوری خواهان" تبدیل شده ایم، چرا نباید مخالفین فکری ما نیز دستخوش دگرگونی و پیشرفت در افکار خود شده باشند؟ آیا حق تغیر و تحول نیز تنها برای ما مجاز است؟
ایراد گرفتن به کسانی که در درون ایران کار وکوشش و زندگیکرده و برای آزادی تلاش می کنند، به هیچ وجه کار شاق و مشکلی نیست همچنان که شعار دادن از راه دور و دستور و امریه نویسی برای انبوه مردمی که درد و سختی و هراس و شکنجه، خوراک هر روزه آنانست. آیا زمان آن فرا نرسیده که دست کم با خود روراست بوده و دست از خود خواهی ها برداریم؟