 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
من امروز یادداشت دوست دیرین خود ابراهیم نبوی را خواندم. خیلی جواب من کوتاه است . و آن اینکه من نمی دانم آیا شجاعت و مقاومت من در شرایطی که وبلاگ نویسان بوده اند چگونه خواهد بود. اما می دانم این شجاعت را دارم که بگویم حرف من در دو قسمت کردن وبلاگ نویسان پشیمان و غیر پشیمان کار درستی نبوده است. باید همه آن ها را درک کرد. ضمن آنکه من نیز تنها کسی بودم که 2 مطلب در مورد بی اعتبار بودن اعترافات وبلاگ نویسان نوشتم. شنیدم یکی از وبلاگ نویسانی که توبه نامه شان منتشر شده گفته بود که من باور کرده ام که خانواده ام در خطر است و چرا من آن ها را پشیمان نامیده ام و با این حرف تحقیر شده اند.
آن جا قبل از اینکه نوشته ی داور را بخوانم تصمیم حتمی داشتم که این تعبیرم را تصحیح کنم.
ضمن آن که وقتی روز چهارشنبه رئیس هیئت نظارت می گفت دادستان تهران ضمن اعتراض شدید به نوشته ی من در سایت از هیئت خواسته است که حتما باید با آن 4 نفر هم جلسه بگذاریم بیشتر به تحقیر روزانه ای که می شوند پی بردم.
احساس من این است که کسانی در صدد اختلاف افکنی جدی بین دو گروه آزاد شده وبلاگ نویس هستند که به این دلیل نیز علاقمند شدم من به این تفرقه دامن نزنم.
پس در یک کلام: اگر در این بحرانی که وبلاگ نویسان زندانی به خصوص این 4 نفر درگیر آن هستند داغی جدید بر دل آن ها بوده است که بوده است با شجاعت عذر خواهی می کنم. من هم موقعیت آن ها را درک می کنم.
متاسفانه باز هم مشکلات فنی دو روز بعد از نوشتن آن مطلب به سراغ سایتم آمده است و فعلا باز نمی توانم سایت را حتی با اسم جدید پابلیش کنم لذا آن را به صورت عمومی منتشر می کنم.
