محكوميت فدراسيون فوتبال ايران و همچنين تيم ملى از حضور كامل تماشاگران در استاديوم در چارچوب مسابقات جام جهانى مى تواند براى ما فوق العاده گران تمام شود. محروميتى كه نه فقط به تيم ايران در مسير جام جهانى كه به اعتبار ايران لطمه يى جبران ناپذير وارد مى كند.
خبر محكوم شدن ايران به پرداخت جريمه و انجام بازى در ورزشگاه نيمه خالى تكان دهنده بود اما بعيد است كسى را تكان بدهد. واقعيت اين است كه ما مدت هاست نسبت به جهان بيرونى دچار توهم شده ايم و قادر به درك مناسبات و معادلات بين المللى نيستيم. درحالى كه هفته ها از ماجراى دردناك مرگ ۷ طرفدار فوتبال در ورزشگاه آزادى مى گذرد، نهادهاى مسؤول در ايران همچنان منكر هرگونه قصور خود در اين حادثه اند و همگى تلاش مى كنند تا با فرافكنى شانه از زير بار مسؤوليت خالى كنند. بيش از يك ماه از اين حادثه مى گذرد و مردم هنوز منتظر رأى دادگاهى هستند كه هنوز با شفافيت و قاطعيت نامى از مقصر نبرده است و در اين ميان مسؤولانى هستند كه تلاش مى كنند با به تأخير انداختن صدور هرگونه رأيى از قاطعيت و سنگينى آن بكاهند و احكامى كه بى شك موقعيت هيچ مقام مسؤولى را به خطر نخواهد انداخت.
اين اولين بار نيست كه مجامع بين المللى در صدور احكام خودنسبت به ايران شدت عمل به خرج مى دهند. اما آنچه در اينجا اتفاق مى افتد نشان دهنده مقاومت سرسختانه سازمان ها و نهادهاى داخلى در برابر اصول پذيرفته شده جهانى است.
يك بار ديگر ايران به دليل كوتاهى و رفتار غير مسؤولانه مديران يا مراكز تصميم گيرنده به عقوبت دچار شده است و همه بايد تاوان سنگين را با هم بپردازيم. فوتبال ايران و تمام هواداران تيم ملى بايد هزينه اشتباه نابخشودنى يى را بپردازند كه تا اينجا ۷ كشته بر روى دست ما گذاشته است و ممكن است ما را از رفتن به جام جهانى باز دارد. اما عجيب است كه با وجود عكس العمل سريع و غيرقابل انعطاف نهادهاى مسؤول جهانى در برابر اين ماجرا هنوز در ايران كسى حاضر به درك عمق فاجعه نيست. فاجعه يى كه هيچكس به خاطر آن حاضر به استعفا نشد و از ملت عذرخواهى نكرد. اگر مى بينيم هنوز هم كسانى هستند كه در واكنش به رأى مجامع جهانى برافروخته مى شوند و براى مثال فيفا را متهم به كم لطفى (!) مى كنند به همان دلايل است. به دليل همان اتفاقاتى كه هر روز مى افتد و كك كسى را نمى گزد.