 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
سازمان گزارشگران بدون مرز درآخرين اطلاعيه خود،نسبت به شرايط حبس اكبر گنجى اعتراض كرده است. در اين نوشته قيد شده اكبر گنجى بعنوان روزنامه نگار و زندانى عقيدتى نبايد در بند ويژه و در سلول انفرادى نگاهدارى شود. گزارشگران بدون مرز خواستار اينست كه براى اطلاع از وضعيت سلامتى و مشخص شدن عدم شكنجه اكبر گنجى، مقامات جمهورى اسلامى اجازه دهند هر چه سريعتر نهاد هاى بين المللى مستقل به ايران رفته و با او ملاقات كنند.
اين همان چيزى است كه همسر اكبر گنجى در روزهاى گذشته نيز پيوسته بر آن تاكيد داشته و ميگويد اگر مسئولان زندان اوين حسن نيت دارند و شرايط گنجى مناسب است، عكاسان و خبرنگاران مستقلى را براى ارائه گزارشى بيطرفانه به بند دو الف كه گنجى درآن بطور ويژه و بدور از ساير زندانيان و زندانبانان عادى نگهدارى ميشود، بفرستند.
محمد رضا معينى مسئول بخش ايران سازمان گزارشگران بدون مرز در همين زمينه ميگويد:
” ما درآخرين اطلاعيه مان نه تنها از خبرنگاران و روزنامه نگاران و عكاسان، بلكه از نهاد هاى بين المللى نيز خواسته ايم تا ترتيبى بدهند كه يك هيات مستقل از نمايندگى هاى اين نهادها، روزنامه نگاران و سازمان هاىمستقل بتوانند ايران بروند وبا آقاى گنجى ملاقات كنند تا ادعاى عدم شكنجه ايشان اثبات شود“.
معصومه شفيعى آخرين ملاقات با همسر خود اكبر گنجى را چنين توصيف ميكند:
” وضعيت كلى ايشان اصلا خوب نيست. وزن اش ۵۱كيلوگرم و فشارش هفت و نيم روي پنج است. از هيچ امكانى داخل زندان بهره مند نيست. روز ۲۵ مهر كه ملاقات كرديم بمن گفت از اوضاع بيرون زندان كوچكترين اطلاعى ندارد. آقايان گفته بودند گنجى در قرنطينه بهداشتى درمانىا ست و دارند پايش را معالجه ميكنند اما ايشان در بند انفرادى دو الف چندين بار فيزيوتراپى كتف شده. كتف چپ اش به شدت آسيب ديده. بمن گفت نمى توانم دستم را بالا بياورم“.
خانم شفيعى مى افزايد از توضيح اينكه چرا كتف آقاى گنجى آسيب ديده، معذور است. ميگويد در ملاقات مادر اقاى گنجى هم بود اما ايكاش ايشان را نبرده بود، چون مادر پس از ملاقات خيلى بهم ريخته است.
” گنجى يك لباس مناسب نداشت بپوشد بيايد ملاقات ما. آنقدر گشته بودند يك تى شرت خيلى... پيدا كرده بودند داده بودند بپوشد. دست هاش يخ يخ بود. او در زندان اوين كه در ارتفاعات است و هوا سرد تراست، حتى از پوشش مناسب برخوردار نيست“.
محمد رضا معينى در مورد اينكه چه ابزارها و اهرم هايى ميتوانند خواسته گزارشگران بدون مرز براى اعزام هيات مستقل پيگيري شرايط گنجى را عملي سازند ميگويد:
“اين كمى مشكل است.از اين زاويه كه يكطرف دولت قرار دارد و وقتي دولت قوانين و مقررات بين المللي را رعايت نميكند، دولتى كه زندان انفرادى دارد و سلول انفرادى با شكنجه فيزيكي يا سفيد در بند ويژه اوين دارد، اين دولت در برابرهمه دنيا ايستاده است. اجازه نميدهد كسى گنجي را ببيند. اما بايد فشارباشد چه از طريق ارگان ها يا نهاد هاى بين المللى و جه از طرف افكار عمومى جامعه ما. بايد در اين رابطه بيشتر كار كرد و سكوت را شكست“.
معصومه شفيعى اما در مورد سكوت افكار عمومي در ايران ميگويد. از سكوت روزنامه ها كه از بيم بسته شدن، كلمه اى در باره گنجى نمي نويسند.
” من غير از مصاحبه هايى كه با شما يا ديگران ميكنم، هيج راهي براي اطلاع رسانى ندارم. من از حالا ميگويم، براى قضاوت چند تا خبرنگار بفرستيد داخل زندان فقط يك عكس از گنجى بگيرند. اگر آقايان راست ميگويند، چرا ابا دارند كسى گنجى راببيند؟ چرا گنجى را قايمش كرده اند، چرا نميگذارند هيچكس او را ببيند؟ حتى براي بيمارى هايش او را نبرده اند بهدارى، از بهدارى يكنفر رابرده اند بند دو الف. چه بلايى سر گنجي آمده كه هيچكس نبايد او را ببيند؟
مهيندخت مصباح
